Norðurljósið - 01.01.1984, Qupperneq 60

60
NORÐURIJÚSIÐ
handlegginn og fótinn af þessum kæra dreng, gerði hann boð
eftir mér, og það var á þeim degi sem ég heyrði af vörum
hans fagnaðarerindið boðað í fyrsta sinn: „Læknir,“ sagði
hann. „Tími minn er kominn. Ég býst ekki við að sjá aðra
sólarupprás, en ég þakka Guði, að ég er viðbúinn að fara, og
áður en ég dey langar mig til að þakka þér af öllu hjarta fyrir
góðsemi þína við mig. Læknir, þú ert Gyðingur; þú trúir ekki
á Jesúm, viltu gjöra svo vel að standa hérna og horfa á mig
deyja, og sjá hvernig ég treysti frelsara mínum fram til loka-
stundar lífs míns?“ Ég reyndi það, en gat það ekki, því að ég
hafði ekki hugrekki til að sjá kristin dreng deyja fagnandi í
kærleika þess Jesú sem mér hafði verið kennt að hata, svo að
ég fór út úr herberginu í flýti. Um það bil tuttugu mínútum
seinna fann sjúkraliðinn mig, þar sem ég sat í einkaskrifstofu
minni með hendurnar fyrir andlitinu og sagði: „Læknir,
Charlie Coulson vill sjá þig.“ „Ég er nýbúinn að líta á hann,“
svaraði ég, „og ég get það ekki aftur.“ „En læknir, hann segir
að hann verði að sjá þig einu sinni enn áður en hann deyr.“
Þá ákvað ég að sjá hann, tala við hann nokkur vingjarnleg
orð og leyfa honum að deyja, en ég var ákveðinn í því að
ekkert orð af munni hans skyldi hafa minnstu áhrif á mig, að
því er varðaði Jesú. Þegar ég kom inn á spítalann sá ég að það
dró óðum af honum, svo að ég settist við rúm hans. Hann bað
mig að taka í hönd sína og sagði: „Læknir, ég elska þig vegna
þess að þú ert Gyðingur; besti vinurinn sem ég hef fundið í
þessum heimi var Gyðingur.“
Ég spurði hann hver það væri. Hann svaraði: „Jesús
Kristur, sem mig langar til að kynna þig fyrir, áður en ég dey,
og viltu lofa mér, læknir, að gleyma aldrei því sem ég ætla að
segja þér núna?“ Ég hét því og hann sagði: „Fyrir fimm
dögum, þegar þú varst að taka handlegginn og fótinn af mér,
bað ég Drottin Jesúm Krist að frelsa sálu þína.“
Þessi orð stungust djúpt inn í hjarta mitt. Ég gat ekki skilið
hvernig hann gat að öllu leyti gleymt sjálfum sér og hugsað
aðeins um frelsara sinn og ófrelsaða sál mína, á meðan ég var
valdur að svo miklum sársauka. Það eina sem ég gat sagt við
hann var þetta: „Jæja, kæri drengurinn minn, það verður
bráðum allt i lagi með þig.“ Að svo mæltu fór ég frá honum