Norðurljósið - 01.01.1984, Síða 135

NORÐURIJÓSIÐ
135
því aðeins á þann hátt get ég afborið það, og ég hefi engum
um að kenna ólán mitt, nema sjálfri mér.
Eins og þú veist, María, missti ég mjög snemma foreldra
mína. En móðursystir mín, sem þótti eitthvað undarleg og
sérvitur, en var álitin að vera mjög rík, ól mig upp. En líf mitt
var einmanalegt, og því meir sem ég eltist, því meiri löngun
vaknaði hjá mér eftir félagsskap, hluttekningu og kærleika.
Ég var einmitt seytján ára, þegar móðursystir mín fór með
mig til skemmtilegs baðvistarstaðar, þar sem margt manna
var saman komið. Hún gekk aldrei út á morgnana, svo mér
var frjálst að reika um ströndina eins og ég vildi. Einn dag
heyrði ég söng álengdar, og þegar ég kom nær, sá ég, að verið
var að halda barna-guðsþjónustu. Ég gleymdi sálmunum,
bænunum og öllu, sem þar fór fram, nema einni ritningar-
grein, sem tilfærð var einhvern tíma meðan á samkomunni
stóð, ég vissi ekki af hverjum, eða í hvaða sambandi, en þessi
fáu orð, sem töluð voru í hátíðlegum og alvarlegum rómi,
þrengdu sér inn í hjarta mitt: „Hvernig fáum vér undan
komist, ef vér vanrækjum slíkt hjálpræði?"
Ég beið þangað til samkoman var úti, þá fór ég heim, en
allt var gleymt nema þessi orð: „Komist undan“ — „Hjá-
lpræði“. Þau hljómuðu aftur og aftur í eyrum mér, og ég gat
ómögulega gleymt þeim: þau fylgdu mér það sem eftir var
dagsins. Hvað var það, sem ég þurfti að komast undan? Hvað
var þetta mikla hjálpræði? Auðvitað hafði ég verið alin upp
við ytri trúrækni, en ég hafði aldrei hugsað út í það, að slíkt
snerti sjálfa mig persónulega; ég skoðaði það sem viðtekna
siðvenju, og ekkert meira. En nú fór ég að hugsa málið, og
því meir, sem ég hugsaði, því órólegri varð ég.
Og þetta sama kvöld hitti ég föður þinn í fyrsta sinn. Tvær
mestu úrslitastundir lífs míns komu yfir mig sama daginn.
Hann var gestur í sama gistihúsinu, sem við dvöldum í, og
einhver, sem þekkti okkur bæði, kynnti okkur hvort öðru.
Ungur var hann og laglegur, og mjög hugsunarsamur og
kurteis við móðursystur mína, svo hann ávann sér fulla vin-
áttu hennar. Og hann var jafnvel ennþá kurteisari, þegar ég
átti hlut að máli, en jafnframt svo hæverskur og háttprúður,
að fyrr en mig varði, hafði hann lagt mitt unga hjarta í