Norðurljósið - 01.01.1984, Qupperneq 156

156
NORÐURIJÓSIÐ
ljósskímu nálgast öðru hvoru milli trjánna. Þetta kærkomna
ljós færðist nær og nær. Það var ljósker, sem einhver hélt á, og
hjarta mitt barðist af gleði. Ennþá einu sinni stóð ég kyrr; þá
heyrði ég brak í greinunum og burknunum og loks var sagt í
málrómi, sem mér fannst hálft í hvoru ég kannast við:
„Hvar eruð þér?“
„Hérna. Ég er orðin villt.“
Á næsta augnabliki skein hið skæra Ijós beint í andlit mér,
svo ég fékk nærri því ofbirtu í augun. Svo tók ég snöggt
viðbragð af undrun, þegar ég sá gráklæddan, ungan mann,
sem ég kannaðist við, koma til mín; aðeins hafði hann ekki í
þetta sinn hálslín né hnýti, en var í stórum yfirfrakka, og leit
út eins og vant er um menn, sem hafa klætt sig í flýti.
Mér varð svo bilt við, að ég gat ekkert sagt og þegar hann
sá framan í mig, varð hann ekki síður hissa en ég.
„Miss Etheridge, þér —“
„Ó, segið mér, hvar ég er hrópaði ég, og ætlaði varla að
koma upp orðunum fyrir gráti. „Vísið mér leið út á þjóð-
veginn, ég hefi misst af veginum.“
Ungi maðurinn gekk lítið eitt nær mér og mælti í geðs-
hræringu:
„En þér — alein um hánótt — og í þessu veðri?“
„Ó, tefjið mig ekki,“ hrópaði ég með grátstafinn í kverk-
unum. „Sýnið mér aðeins veginn. Stormurinn hefir eyðilagt
hægri álmuna á húsi okkar, og faðir minn varð undir rústun-
um. Hann er meðvitundarlaus, dauðvona, ég fór af stað til að
sækja lækninn.“ Ég gat ekki sagt meira, en grét af
geðshræringu.
En ungi maðurinn sagði ákveðið:
„Þér megið ekki fara alein um hánótt í þessu óttalega
veðri. „Komið nú með mér. Húsið okkar er hérna skammt
frá. Móðir mín heyrði köll yðar og vakti mig til að hjálpa
yður. Þér skuluð bíða hjá henni, en ég ætla að söðla hest
minn í snatri, og sækja lækninn, ég verð miklu fljótari í
ferðum en þér.“
Það var ekki um annað að gera fyrir mig, en að hlýða. Við
töluðum ekki meira saman, meðan við fetuðum okkur
gegnum skóginn í storminum og rigningunni þangað til við