Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Blaðsíða 86
8«
eptir sig vætt vegna af silfurmunum; enda mun
það ekki hafa verið neitt óalmennt, að dætur efna-
manna hafi, áður en þær giptust, átt all-mikið i silfur-
gripum t. d. 20 hndr. Mun það einkum hafa verið
silfur það, er heyrði til sparifatnaði þeirra. Má sjá
það á kaupmálabrjefum—en þau tiðkuðust þá mjög —
að á giptingardegi áttu bæði karlar og konur miklu
meira í ýmsu lausafje, en nú er títt.
Þó að efni almennings hafi að öllum líkum verið
nokkru meiri á seinni hluta 16. aldarinnar en nú,
þá mun það eigi svo mjög hafa sprottið af meiri
dugnaði landsmanna þá en nú í öðru en innivinnu
á vetrum, sem af hinu, að landið var þá miklu
grösugra. Voru þá viða skógar og graslendi, sem
uú er fyrir löngu gjöreytt. Gekk þá fjenaður miklu
meira sjálf-ala á vetrum. Menn lifðu og miklu meira
sayikværat landsháttum, en nú gjörist, og þurftu því
færri þarfir að sækja til annara þjóða. Var sá
lifnaðarháttur iandsmönnum að mörgu leyti hagfeld-
ur og ábatavænn. Að vísu munu höfðingjar hafa
lifað all-rikmannlega. Þess er t. d. getið um Helgu
Sigurðardóttur, barnamóður Jóns Arasonar, að þá
er hún 1559 fór til dóttur sinnar Þórunnar á Grund,
áskildi hún sjer að hafa 3 rjetti matar daglega og
öl, er hún vildi. En aðal-fæða landsmanna var þá
kjöt og mjólk, fiskur og smjör, og mun almenningur
hafa keypt fremur lítið af kornmat. Þá voru og
borðuð fjallagrös og söl. Áttu jafnvel skólapiltar
að hafa söl til matar, og má sjá af því, að söl hafa
ekki þótt neitt slæm fæða.
Hversdags klæðnaður alþýðumanna var hempa
og buxur úr vaðmáli. Var þá titt að ganga á stutt-
buxum, og voru þær viðar, hjá öllum þeira að
minnsta kosti, er fylgja vildu móðnum. Til sparu-