Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Blaðsíða 90
90
en þeir voru systkina synir, hann og Nikulás. En
Þorbjörg kona hans var hjá systurdóttur sinni, Helgu
Aradóttur, og bar þá að sögn inn vatn og út ösku.
Seinna fjekk þó Ormur lögmannsdæmi og talsverðan
auð.
Það mun hafa tíðkazt hjá fleirum höfðingjum
æn Ormi, að þeir bárust töluvert á, og riðu við
marga sveina, er þeir fóru erinda sinna. Þá er Ari
í Ögri, sonur Magnúsar prúða, bað Kristínar Guð-
brandsdóttur 1594, segir sagan, að hann hafi riðið
norður að Hólum við 18 sveina. Bauð Guðbrandur
biskup honum til stofu, en hann vildi ekki þiggja,
íyrr en hann hefði borið upp erindi sín. En er
biskup veitti þeim málum afsvör, því að honum
þótti Ari drembinn, reið hann þegar á brottu. —
Kristín hafði sjeð Ara út um glugga, og leizt vel á
hann. Spurði hún föður sinn að erindum lians.
Sagði biskup henni þá málaleitan hans og svör þau,
«r hann hafði gefið. Segir sagan, að Kristín hafi
látið föður sinn skilja, að sjer litist vel á þennan
ráðahag. Sendi þá Guðbrandur á eptir Ara með
þeim ummælum, að erindi hans skyldi fá góðau endi.
Sneri þá Ari aptur og fagnaði Guðbrandur honum
með hinum mestu virktum. Hvað sem hæft kann að
vera í sögu þessari, sýnir hún að höfðingjum var
þá títt að ferðast rikmannlega.
Jeg hefnú stuttlega reynt að lýsa hinum næstu
50 árum eptir siðbótina. Mun engum dyljast það,
að hag landsmanna fór að rnörgu leyti hnignandi á
þessum tima. Klerkaveldið katólska hvarf að visu.
En í stað þess kom annað veldi útient og landinu í
öllu óhagfeldara, konungsveldið. Klerkastjettin kat-
ólska hafði að vísu sýnt harðdrægni talsverða við
landsmenn, og rakað saman stórfje. En mestur sá