Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Blaðsíða 94

94
þingslögum I, 49. gr., er sagt, að bjóða skuli presti
til erfðaöls og láta hann sitja i öndvegi og signa
mat og drykk1- Þar hefir presturinn sama starf
8em konungurinn eða goðinn i blótveizlunum. Þaö
var og lengi tiðkað i veizlum að »bera full um eld«.
Svo segir í sögu Olafs kyrra: »Haraldr konungr,
faðir hans (Ól. kyrra), ok aðrir konungar fyrir hon-
um voru vanir at drekka af dýrahornura, ok bera
öl um eld, ok drekka minni á þann er gegnt sat,
en Ólafr lét hvern drekka á þann sem vildi«2 3. I
fornum kristnum lögum er að visu hvergi beinlinis
talað um að drekka minni Krists eða heilagra manna,
en vjer vitum þó, að það hefir tíðkazt mjög snemma.
Þá er Ólafur/Tryggvason stefndi til þingsins í Most-
ur til að boða mönnum kristni, þá urðu bændur 4
það sáttir að rísa á móti boði konungs. Nóttina áð-
ur, en þingið skyldi vera, »vitraðist hinn heilagi
Martinus biskup Ólafi konungi í svefni ok segir svá:
»Þat hefir verit háttr raanna hjer í landi sem annar-
staðar, þar sem heiðit fólk er, at Þór ok Óðni er öl
gefit, ok Ásum ero full eignut, þar sem samdrykkj-
ur eðr gildi ero haldin, en nú vil ek, at þú látir
hinn veg til skipta at veizlum eðr samkundum, þar
sem fyrir minnum er mælt, at sá úvandi leggist,
sem áðr hefir verit, en þú látir mik nefna til minna
með guði ok hans helgum mönnum, en ek skal
styðja ok styrkja þitt erindi á morgin, svá at þat
fáe framkvæmd«s. Krists minni var drukkið í veizlu
þeirri, er Sigurður Hranason hjelt Sigurði konungi
Jórsalafara4, og er svo að sjá, sem það hafi verið
1) Norges g. Love I, 391.
2) Fms. VI, 442.
3) Fms. I, 280.
4) Fms. VII, 148