Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Blaðsíða 187

187
liefir ekki meint neitt me'ö. Að málið ekki yæri gott á þátt-
um mínum, þurftir þú ekki að segja mjer, fyrst jeg var
búinn að segja þjer það áður. En kvað nú að öðru leyti
•orðfæri mínu viðvíkur (sem mjer skilst eptir þínu áliti vera
þaö einasta, sem menn eigi að vanda sig á), þá lætur þú
•ekki svo gífurlega yfir dönskuslettunum (sem jeg veit vel
að eru helzt of margar), sem orðskrípum og talsháttum, sem
þú skilur ekki í, hvernig mjer fari að detta í hug; mjer
dettur ekki í hug, hvað þetta muni einkum vera, fyrst þú
leiðir ekki dæmi til, því það er líklega algengt mál hjema
hjá mjer, og þá veit jeg ekki, hvrers vegna jeg má ekki eins
hafa amböguinœlin okkar hjema, eins og [þiö] dito ykkar
Norðlendinga, sem Fjölnir er svo prýðilega útbúinn af. —-
Mjer skilst líka á andanum í stafsetningarþættinum, að alt
sje komið undir því, að málið komi fyrir sjónir eins og það
er; og hvað sem því líður, ætla .jeg aldrei að setja máli okk-
ar eins þröng takmörk, eins og þið setjið, því jeg held, að
enginn haldist fyrir innan þau, nema þeir, sem kallaðir eru
til að vanda verk sín svo vel, að þeim nægi að koma af blaöi
á ári, en langtum meiri nauðsyn held jeg núna sem stendur,
meðan sviðið er að bi-eikka, sje til þess, að ekki liggi allir
yfir því, svo engu verði ágengt. Tímarit eru held jeg óvíða
klassisk að orðfæri, því þau mega ekki við miklu seinlæti;
eptir því sem mentunin vex hjá hverri þjóð sem er, lagast
málið sjálfkrafa — —. Hvað því viðvíkur, sem þú gefur í
skyn, að jeg geti ekki staðið, fyrst þið hættið að styðja mig,
þá kann líka svo til að takast, að jeg fari fyrst að rembast
við að standa, þegar jeg ekki lengur á þess von, að jeg verði
studdur, og getur þú ekki dæmt um það af öðru en því,
sem sjást kynni eptir mig hjer eptir---------. Ekki er jeg
svo kvíðandi fyrir, að sá höggstaöurinn verði mjer að bana,
sem óvinirnir fá af orðfæri mínu, ef annað væri þeim mun
skárra, því ef illa ætti að fara, »hræöist jeg ekki þá, sem
líkamann deyða, en geta þó ekki líflátiö sálina«. Jeg vildi,
[að] íslendingar lærðu að hugsa, þá mun þeim skjótt lærast
að tala.
-----En þegar við getum ekki komið okkur saman um,