Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Blaðsíða 156
156
þannig örmjótt rúm milli innra og itra sivalningsins,
■em ver því, að baunirnar geti komið við itra «i-
valninginn og brunnið um of. Hitinn verður við-
þetta jafnari og reglulegri, og má hann ekki fara
fram úr 200—250 gráðum á Ceisiusar mæli. Þá er
fullbrent, þegar baunirnar haía fengið hæfllegan lit-
Mokkakaffi má ekki brenna raeira enn svo, að baun-
irnar verði rauðar, nokkuð meira má brenna bour-
bonkaffi, enn aldrei má halda breuslunni lengur
áfram enn svo, að baunirnar verði rauðbrúnar, þvi
að annars verða baunirnar að kolum, missa ilm sinn
og fá beiska og óþægilega likt.
Við brensluna ljettist kaffið um 15—20 af hundr-
aði, enn eikst þriðjungi að rúmmáli, og efnasam-
setning þess breitist. Mestalt það vatn, sem er i
grænu kaffi, gufar burt við brensluna, sikurefnið
minkar, enn kaffeínið eikst mjög lítið. í grænu
kaffi er 0,93 af hundraði af kaffeini, enn 1 brendu
kaffi 0,97 af hundraði. Við bren&luna koma einnig
fram nf efni, og er merkast af þeim sengjukend
(empyreumatisk) olía, er nefnist k a f f e ó 1; auk
þess mindast lítið eitt af svonefndri palmitinsíru,
edikssiru og kolasiru o. fl.
Vanalega er kaffið malað i kvörn, eins og hjer
tíðkast. Enn á Tirklandi er það mulið sundur milli
tveggja flatra steina. Allir vita hjer á landi, hvernig
kaffi er tilbúið, svo að jeg þarf ekki að lísa þvi, og
lík er aðferðin viðast hvar í Norðurálfunni. Nokkuð
einkennileg er aðferðin á Tirklandi og Grikklandi og i
Austurlöndum. Þar er hinu malaða kaffi ásamt nokkru
af sikri steipt i sjóðandi vatn og hrært dálitið í blönd-
unni, og siðan er henDÍ helt með korginum i smá-
bolla. Er korgurinn siðan látinn setjast á botninn
og kaffið drukkið sjóðheitt rjómalaust. Jeg hef