Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Blaðsíða 106
106
lega gera, sem guði er þægilegt, en vjer verðum
þess glaðari, sem hann verður fljótari við oss, þá
vjer kunnum að kalla til miskunar. Þessa skál eður
staup skal svo fylla, sem byrlarinn fær borið, og
svo af drekka, að eigi komi vott á dúkinn, þótt
hvelft sje, en þó ber eigi öllum eins þessa skál að
halda, neina sjálfir vilji. Rikir menn verða hafa
leyfi fyrir magtar sakir, hvort þeir drekka i einu
eða þrennu, þvl þeir eiga að hafa umsjón yfir sin-
um undirmönnum, svo þeir geri eigi öðrum óskil.
Prestar mega og drekka i tveimur, ef þeir vilja, því
að þeir eiga að vera bæði guðlegir og mannlegir,
þvi að þeirra skylda býður þeim|svo, að þeir hlutir
megi margir til koma, að þeim er betra að vera
mögulega drukknir®.
Eptir máltið er sunginn borðsálmur, siðan er
gestum fylgt til sængur. Alt fer fram á sama hátt
i brúðarhúsinu sem i stofunni.
A sunnudaginn eru boðsmenn snemma á fótum,
og er þeim þá fyrst gefinn dagverður, eöa »frú-
Jcostur«, svo sem það var ávalt kallað i brúðkaups-
veizlunum. Þá er frúkosti er lokið, ganga karlmenn
burt úr stofunni, en þá gengur kvennaskarinn þangað
og »sezt d brúðarbekk«. Siðan ganga karlmenn til
stofu og heilsa kvenfólkinu með handabandi. Að
því búnu stendur kvenfólkið upp, og skipar sjer í
fylkingu á gólfinu. Þá gengur fram »talsmaður«
brúðgumans og endurnýjar málaleitan sina við
»svaramann« brúðarinnar, bæði það, að hann mælir
til eiginorðs við brúðina fyrir hönd brúðgumans, og
lýsir yfir, hver kaupmáli skuli vera þeirra í millum;
var þetta all-löng og hátiðleg tala. Svaramaður
svarar aptur með ræðu, og játar kaupunum fyrir
hönd brúðarinnar. Kaupin höfðu að visu venjulega