Andvari - 01.01.1972, Síða 30

28
INDRIÐI G. ÞORSTEINSSON
ANDVARI
ePtir laugargötunni ofan þjóðvegarins. Hún var með poka þótt ekki væri þvottur
í lionum. Ja, hérna, varð þeirri stuttu að orði. Þú ert á ferðinni. Svo færðist eins-
konar angurværð yfir andlit hennar. Kannski færi hún nú að misskilja þetfa. Þó
var það ekki nema satt hún væri á ferðinni. Og fólk bnr sig yfir þótt það væri
ekki umrenningar. Göngukonan hafði lagt pokann frá sér. Gufunni sló um þær.
Hér er'blýtt, sagði göngukonan. Eins og í sjálfu helvíti, sagði sú stutta, og varð
enn angurværari. Það var eins og hún gæti ekkert látið rétt út úr sér á þessum
degi. Hún rétti göngukonunni heita og soðna hönd sína í sárabætur fyrir orð-
bragðið. Göngukonan beygði sig niður til að leggja vangann að henni. Maður
er á þessu rölti, sagði hún. Sú stutta brá sér inn í gufuna og þreif rösklega oní
skolkarið. Já, auðvitað rölti hún á milli bæja. Hvað átti hún annað að gera. Fékk
hún ekki reykta síðu hér og lundabagga þar. Oo bar hún þetta ekki 'heim í kof-
ana, þar sem hún stumraði yfir karlfa.uski og kararaumingja, sem afdrei steig
sínum fæti út fyrir dyr. Það létti henni víst þessar snapir að allir vissu að hún
var ekki að fæða sig eina. Sú stutta ýtti fastar við þvottinum. Þegar hún kom
aftur út úr gufunni reyndi hún að upphugsa einlhverjar samræður. Hún hafði
heyrt húsmæðurnar á bæjunum tala um prjónaskap þegar þær voru gestkom-
andi. En hún vissi ekkert um þessháttar. Hún mokaði flór þegar aðrir voru að
prjóna. Eða þá þær töluðu um börn. Hvað átti hún að geta sagt um börn. Aldrei
hafði hún verið barn svo hún rnyndi, og varla að nokkur karlmaður hefði svo
mikið sem hóstað í áttina til hennar. En það var kannski kurteisi að spyrja göngu-
konuna hvernig hún væri til heilsunnar. Þær gerðu þetta sumar húsmæðurnar,
þegar þær urðu kompánlegar.
Göngukonan hresstist við spurninguna. Hún leit upp frá höndum sínum,
sem hún hafði spenntar saman framan á maganum. Enginn hafði innt hana
eftir heilsunni frá því á krossmessu. Og þó var hún oft lasin af þessu stranga
fæði, sem að mestu var hanginn matur. Það hafði nú alltaf verið þannig, að hún
var rnest gefin fyrir grauta. Auðvitað var henni ekki gefinn spónamatur. Hann
varð ekki borinn í poka. Svo talaði hún nokkra stund um kveisur sínar. Sú stutta
hlustaði af kurteisi. Henni voru öll mannleg líffæri framandi. Elún hafði aldrei
fundið til í lifur, milta eða ristli. Fyndi hún til, sem var sjaldan, var það ein-
hversstaðar í henni sjálfri en ekki í einhverjum líffærum. Göngukonan færðist
úr brjósdiolinu og hálsinum og niður um sig miðja. Hún dvaldi þar um stund.
Að síðustu 'fór hún að rekja henni ristil sinn. Hann er rnikið ólikindatól þessi
ristill, hugsaði sú stutta undir ræðunni. Hún ætlaði að leggja á minnið að flestar
tegundir harðllífis voru ristlinum að kenna. Að síðustu sagði göngukonan: Það
fer svona þegar lifað er á hangikjöti. Fólk vill víkja góðu að manni en innyflin
Jxila það ekki. Oo hér um sveitir virðast öll heimsins gæði mælast í hangikjöti.