Andvari - 01.01.1972, Síða 33

ANDVAHI
LUNGINN ÚR JÖRPUM KERRUHESTI
31
um hafi verið sigað á hana. Henni lagðist aldrei neitt til hér nema þrældómur,
sagði sú stutta. Hver segir það, sagði Mýraijhúsa-Jón. Ég her hana sjálfa fyrir
því, sagði sú stutta. Adýrarhúsa-Jón bölvaði. Hún ber mann út, kerlingin, sagði
hann. Svo glaðnaði yfir honum. Kannski hægt væri að mylja úrhenni, kerlingar-
hróinu. Hvað ætli hún segði ef hún fengi senda svo sem eins og eina rúllupylsu.
Var ekki nóg til af nýjum mat. Hverju skipti þá ein rúllupylsa. Ekkert mundi
gleðja þessa blessaða þurfamanneskju meira. Kannski færi hún iþá að hugsa hlý-
legar til síns ganila heimilis. Mýrarhúsa-Jón varð ekkert nema manngæzkan.
Elún heyrðist á mæli hans og lýsti áf andliti 'hans, og það var ekki laust við að
hann tryði því sjálfur að tími góðverkanna væri genginn í garð. Sú stutta sat
alveg agndofa við borðið. Um þennan mann var sagt að hann lifði ekki fyrir
annað en hesta og brennivín. Hún myndi nú trúa öðru úr þessu.
Göngukonan kom tveimur kvöldum síðar með strigapokann sinn. Hún lagði
hann til fóta í rúmið, og hvenær sem hún opnaði munninn sást í vinstri augn-
tónnina, sem stóð eins og sverð út úr auðum tanngarðinum. 1 ungan göndlaðist
um þessa einu tönn 'þegar göngukonunni varð mikið niðrifyrir út af tíðindum.
Kannski spannst það af flekkóttri rollu. Kind sem hún hafði gengið fram á með
lamb í burðarliðnum einhvern vordaginn þegar bláir dagar voru á fjöllum og
koltin og mýrarnar urðu kvik af ungviði. Hún hafði svo sem togað lambið úr
kindinni. Auðvitað kunni hún til verka, búin að þræla í vinnumennsku í þrjá-
tiu og fimm ár. Skyldi 'hún hafa .dregið lamb úr kind eða hitt þó heldur.
Idann átti nú bara fimm Ihundruð og sjötíu kindur Jarlsstaðabóndinn þegar bezt
lút. Ekki bám þær allar fyrirhafnarlaust. Þá batt maður nú pilsið upp um sig
klukkan sex á morgnana og leysti ekki niður fyrr en um miðnættið. Og stund-
um kom Jarlsstaðabóndinn ríðandi og vildi fá sitt innan um hrokkinhnoðra með
blauta naflastrengi. Það hafði bætzt ofan á hvenær sem honum sýndist. Nei,
það var ekki mikið þótt hún drægi frá kind á leið milli bæja. En þetta hafði þó
ekkert verið hjá fylliganginum í honum Mýrarhúsa-Jóni. En hann fór þó aldrei
Iram á það, greyið. Kannski að orkan hafi öll farið í brennivín. Svo hló hún. En
naumt skammtaði konan. Og matsár var konan. Og tungan vall fram með augn-
tonninni og út milli gómanna eins og rauður hnoðri mitt í gráma og fellingum
andlitsins.
Sú stutta leit inn til hennar frá búverkunum. Þetta var ekki þvottadagur svo
Iiún átti stund með gesti. Og ekki þurfti hún að ganga á milli bæja með poka.
I lún átti heima á þessum stað. Hér mundi hún deyja. Þannig var misjafnlega
kúið að manneskjunum. Og aldrei hafði neinn komið að henni um dagana og
lieimtað sitt úti í mýri og það um sauðburðinn. Ég var beðin fyrir rúllupylsu