Andvari - 01.01.1972, Page 134

132
MELGl SÆMUNDSSON
ANDVARI
Sofnar í skógi
sá fugl Sem í dag (hdfur fundið
fegurstan staS undir hreiSur
fegursta staSinn
sem fundinn verSur í ár
og 'þess Vegna er vorkvöldsins faSmur
fagur og breiSur
„og himininn heiður
og blár“
Ilmbylgja daggfallsins
inn yfir hlíðina berst
öruggur kúrir þú
hjá systur og bróður
vorgestur vær og bljóSur
og vaknar sem snöggvast
um leið og 'heimurinn ferst
I hinan hringsins eru merkileg kvæði eins og „Augun blindu“, „Gral“, „Trún-
aður“ og „Næturljóð“, sem staðfesta, hvað Guðmundur Böðvarsson er mikið
skáld og snjallt og ungt í anda, þrátt fyrir aldur sinn. Mér finnst iþó sýnu rneira
til um ljóð eins og „Kvöld“, þó að erfitt sé að gera upp á milli og kannski ástæðu-
laust. Og „Andvökustökur" hafa orðið mér minnisstæðar. Þar virðist myndin í
fljótu bragði ólík iþeirri í „Kvöldi", en munurinn liverlur við nánari athugun.
í „AndvökustökunT byrjar Guðmundur á að lýsa óhugnaðinum, sem „Kvöldi"
lýkur með, og sú aðferð lætur Kirkjubólsbóndanum eigi síður. Hann er skáld
leiknstafa, en elskar og þráir legurðina og trúir því, að sól og vor sigri myrkrið
að lokum:
Man ég er ég vililtist
mikið var óg ungur
mi'kið var nú þokan
þungbúin og dimm
æða mundi skrímsli
angalangt úr gili
mikið var nú tröllskessan
tannaber og grimm
Beið óg bak við klettinn
burkni var í sprungu
grænn í grárri sprungu
grár var huldubær