Andvari - 01.01.1996, Blaðsíða 41

andvari
BRYNJÓLFUR BJARNASON
39
vildum sjálf eignast. Það var rökvísi og réttvísi marxismans.“ Að-
alheiður kvaðst ekki hafa lengi starfað í Sókn þegar hún komst að
því að enginn var eins ráðagóður og Brynjólfur Bjarnason þegar
kom að hagfræðilegum efnum. „í fyrsta skipti sem ég kom á Brekku-
stíg 14B til að leita ráða Brynjólfs í samningamálum, bauð hann mér
að setjast á móti sér í stofunni og síðan bar ég upp erindið. Hann
hlustaði, spurði nokkurra spurninga, en þagnaði svo og horfði út í
stofuna. Mínúturnar liðu og mér fór að líða illa. Hvað gekk að
manninum? Var ég kannski ekki svara verð? En eftir stundarfjórð-
ung kom svarið, þá var ekkert hik á Brynjólfi og því síður að hann
væri með snúð við mig. Hann útskýrði og leiðbeindi lið fyrir lið án
þess að hika eða tafsa. Á þessa leið gengu allir okkar fundir upp frá
því, aldrei svaraði Brynjólfur nema taka sér þann umhugsunarfrest
sem honum þóknaðist.“ Aðalheiður minntist þess að gott var að
koma til þeirra Brynjólfs og Hallfríðar, en það fór ekki fram hjá
gestum, sagði hún, að þau Brynjólfur voru snauð af veraldlegum efn-
um. „En þó að Brynjólfur væri ekki efnaður, var hann aldrei til
kaups, því hann var heldri maður hvar sem á hann var litið. Á þenn-
au mann var hlustað, allt hans fas vitnaði um mikla menningu
bændafólksins sem hafði alið hann og blandaðist svo sérkennilega al-
þjóðlegri menntun hans.“27
Sameiningarflokkur alþýðu
Strax eftir kosningarnar 1934 sendi Kommúnistaflokkurinn Alþýðu-
flokknum tilboð um samfylkingu um tilteknar kröfur sem voru í
uteginatriðum í samræmi við stefnuskrá Alþýðuflokksins. Því var
engu svarað en í júlí 1934 tók við stjórn Alþýðuflokks og Framsókn-
urflokks, stjórn hinna vinnandi stétta eins og hún var kölluð. Þetta
var í fyrsta sinn sem verkalýðsflokkur átti aðild að ríkisstjórn á Is-
iandi.
Brynjólfur fór ásamt Einari Olgeirssyni á sjöunda heimsþing Kom-
iuterns sumarið 1935. Þar var staðfest sú samfylkingarstefna sem
hafði verið að þróast með sambandinu undanfarin misseri og kennd
er við þjóðfylkingu eða alþýðufylkingu. Forsendur hennar voru að
uðstaeður til byltingar væru lengra undan og fasisminn stæði traustari