Andvari - 01.01.1907, Qupperneq 67

Tómasar Sæmundssonar.
C1
upp fyrir mér, hvað þær hefðu að gera á hverjum
degi og tíma. Var það jafnan dag eftir dag hið sama;
farið á fætur kl. 4—5; þá til sameiginlegra bæna, til
morgunsöngs, til hinna sjúku, til bæna aftur, til sér-
legra bæna o. s. frv.. Gengi í þessu allur dagurinn
til kl. 9 á kveldin; þá væru þær fyrst fríar og gætu
sett sig niður til hvíldar, lesið í bók og gert annað
til sinna þarfinda, enda væri þá og orðið mál að
sofa. Ég skildist eftir þetta við hana, liissa á slíku
tali og þeirri fásinnu, sem mennirnir rata í, er þeir
rífa sig lausa frá slcynseminnar leiðsögu, en gat þó
ekki neitað um virðingu mína þeim, sem gangast
undir þetta ónáttúrlega líf, einasta al' því þeir ætla,
að það sé skylda og uppfylla | hana] með allri kost-
gæfni og samvizkusemi, eins og hér sýndist vera
gert; lireinlætið og hófsemi sú, sem liér lýsti sér á
öllu, var og tilfinnanlegt og eftirbreytnisvert.
Eftir að ég hafði séð svo mikið af útvortis guð-
hræðslu [hér í Prag], mætti ég liafa leiðst til að ætla,
að fólk þetta væri dygðugra en annað, er ég hingað
til hafði séð, og ei lét trúna svo í veðri vaka; en
nokkuð deyfðist ég í þeirri trú, er ég á veginum
liéðan fór fram lijá þremur húsum, hverju andspænis
öðru; lýsti eitt sér íljólt, að þar var fangaliús, er
hlekkjaglamrið mátti heyra langt þaðan út á götuna,
annað var óðra hús og hið þriðja var mér sagt, að
ætlað væri til lækninga lyrir kvennsniftir, sem hefðu
franzós, og þar eð mér ekki sýndist það alllítið til
þeirrar brúkunar einsamallar, spurði ég livort karl-
menn, er slíkan sjúkdóm hefðu, ekki gætu fengið þar
inntöku líka, og fékk það svar, að þess þyrfti ekki,
því fyrir þá væri lil annað og stærra liús á öðrum
stað! Að öðru leyti reyndist mér lólkið af þeirri
litlu viðlcynningu, sem ég við það gat haft, harla við-
l’eldið, óásælið og hreinskilið. — — — Bömiska er
hér höfuðmálið, þó kunna flestir jafnframt þýzku.