Andvari - 01.01.1907, Side 70

64
Af suðurgöngu
ar Eichstádts, og þótti mér það síður af minni hálfu.
Við höfðum um daginn áður komið vel saman tali
okkar; var ég því ekki á móti, að við tækjum eina
stofu báðir í Prag, gagnstætt því, er ég annars liafði
gert mér að venju; ílögraði mér þó oft í huglítiðat-
vik síðan fyrri daginn, að við áðum í Weldrus. Við
fórum þar báðir samt að skoða liinn l'agra aldin-
garð; voru þar ýmist urðir miklar og grasflekkir eða
þykkvir lundar; varð okkur margt að samtali og
spurði liann mig meðal annars, hvort ég bæri ekki
vopn á mér á svo íangri leið, að ég mætti grípa til,
ef á lægi. Eg sagði það ekki vera, því að bæði héldi
ég, að þess mundi óvíðast með þurfa, enda mundu
þau mér að litlu lialdi koma, þó að þyrfti; því að
um það leyti, er ég gerði öðrum banatilræði, vildi ég
hafa gengið úr skugga um, að ég ætti líf mitt að
verja, og það gæti ég varla hafa gert fyr en of seinl
væri að grípa til vopna. Pað væri enda á íleslum
stöðum stærri hætta að hafa vopn, en hafa þau ckki,
þvi bæði færi maður þá ólempilegar og æsli iölk
máske ujjp á sig, og líka væri í flestum löndum
strangar sektir og fangelsi viðlagt, ef það kvisaðist,
að nokkur bæri á sér morðverju. Hann lét þar á
oft vera milda nauðsyn, að hafa eilthvað lil að verj-
ast með, sagði mér ýmsar sögur af sjálfum sér, er
liann hefði verið í Póllandi, hvar kuti sinn hefði
geiið sér líf, og liefði ekki verið á sig ráðist lýrir
það, að menn sáu, að vopn og vörn var fyrir. Kvað
hann menn án þess ei ferðast mega, og lézt ei rnundi
verða seinn til mótstöðu, ef á sig væri ráðist, og
dregur í sama vetfangi stóra sveðju undan ldæðum
sínum og skýtur rétt að mér sem liann vildi til mín
leggja. Iíg hrökk iítið til liliðar og brá nokkuð, er
þetla kom mér óvænt; varð og hann þess var og
sagðist hafa gert þetta til að sýna íljótræði sitt; sýndi
| hann] og raunar undir eins, að hann halði mér ekk-