Eimreiðin - 01.07.1939, Síða 58

290
LITLI STÆRÐFRÆÐINGURINN
eimreiðin
Nokkru síðar kom svo píanóið. Þegar ég hafði gefið Guido
örstutta byrjunarskýringu, leyfði ég honum að byrja. Hann
byrjaði fyrst á því að reyna að spila þau lög, sem hann hafði
heyrt, og síðan fann hann samhljóma þá, sem þau voru bygð
á. Eftir fáa tíma skildi hann grundvallaratriði hinna skrifuðu
nótna og gat lesið einfalda laglínu, en aðeins mjög hægt. Hann
kunni ekki að lesa, þó hafði hann einhvernveginn lært að
þekkja stafina, en enginn hafði ennþá kent honum að lesa
orð og setningar.
Næst þegar ég hitti signoru Bondi, notaði ég tækifærið til
að segja henni, að ég hefði orðið fyrir vonbrigðum með Guido.
Það hefði ekki leynst neitt raunverulegt að baki þessa tón-
listaráhuga hans. Hún sagði, að það þætti sér leitt að heyra,
en ég sá strax, að hún lagði engan trúnað á orð mín. Ef til
vill hefur hún haldið, að við værum líka á hnotskóm eftir
undrabarninu og vildum ná því, áður en hún gæti komið fram
kröfu sinni, og þannig rænt hana því, sein hún raunveruiega
áleit erfðarétt sinn. Því var þetta ekki einn af hennar bænd-
um, þegar öllu var á botninn hvolft? Ef nokkur átti að hafa
hag af að ættleiða barnið, var það hún.
Kænlega og af mikilli varkárni hóf hún að nýju samninga
sína við Carlo. Hún leiddi honum fyrir sjónir, að drengurinn
væri snillingur. Útlendur maður hefði sagt henni það, °S
það væri augljóst, að hann væri maður, sem vit hefði á slíkn-
Ef Carlo vildi lofa henni að taka barnið að sér, skyldi hun
kosta mentun hans. Hann mundi verða mikill maestro og fa
tilboð frá Argentínu, Bandaríkjunum, París og London. Hann
mundi græða margar miljónir. Eins og Caruso til dæmis. Hluti
af miljónunum mundi auðvitað falla Carlo í skaut, sagði hun-
En áður en þessar miljónir færu að streyma að, yrði dreng'
urinn að fá kenslu. En kenslan væri mjög dýr. Það yrði hon-
um og drengnum líka fyrir beztu, að hún fengi að taka hann
að sér. Carlo sagðist skyldi hugleiða málið og leitaði svo aftui
ráða hjá okkur. Við sögðum, að bezt mundi vera að bíða og
sjá hvernig framförum drengurinn tæki.
Og þrátt fyrir fullyrðingar mínar við signoru Bondi, tók
hann miklum framförum. Á hverjum degi kom hann, á með
an Robin svaf, til þess að hlusta á grammófóninn og fá til