Eimreiðin - 01.07.1939, Qupperneq 71

eimreiðin
X.ITLI STÆRÐFRÆÐINGURINN
303
á sig að heimsækja hann svo stutta leið, hlaut að vera sú, að
þau hefðu snúið við honum baldnu. Og bréfið með þessari
dæmalausu utanáskrift hafði verið næstum hálfan mánuð á
leiðinni. Hálfur mánuður — það hefur hlotið að vera sem
aldaraðir, og þegar hver öldin af annari leið, hefir barnið án
efa sannfærst um, að ég hefði brugðist honum líka. Það var
öll von úti.
»,Hérna er það,“ sagði Carlo. Ég leit upp. Við mér blasti vold-
ugur minnisvarði. í eina hliðina á stórum, gráum sandsteini
Var höggvinn einskonar hellir, og í honum stóð guð kærleik-
ans, steyptur í bronze, með greftrunarker í fanginu. Löng áletr-
Un úr bronzestöfum var negld á steininn og hljóðaði á þá
leið, að hinn óhuggandi Ernesto Bondi hefði reist þennan
uiinnisvarða til minningar um sína heittelskuðu eiginkonu, Ann-
unziata, sem tákn um ódauðlega ást hans til hennar, sem dauð-
’nn hafði hrifið burt frá honum svo altof snemma, og sem
hann vonaði að sameinast fljótlega undir þessum steini. Signora
Éondi hin fyrri hafði dáið 1912. Mér varð hugsað til gamla
uiannsins, hlekkjaðan við hvíta hundinn sinn. Hann hlaut
altaf að hafa búið við mikið konuríki, hugsaði ég.
„Þau grófu hann hérna.“
Við stóðum þögulir góða stund. Ég fann, að ég fékk tár í
augun, þegar ég hugsaði um veslings barnið, sem lá þarna
Undir moldinni. Ég hugsaði um þessi tindrandi, alvarlegu augu
°g fallega boglínu ennisins, um angurværa drættina i kring-
um munninn og hrifningarsvipinn, sem ljómaði á andliti hans,
þegar hann varð einhvers áskynja, sem við kom einhverri
uýrri hugmynd, sem gladdi hann, eða þegar hann heyrði lag,
Sem honum þótti fallegt. Og þessi fagra litla vera var dáin,
°g andinn, sem búið hafði í þessum likama, þessi dásamlegi
andi, einnig hann hafði horfið næstum áður en hann var
'vaknaður til lífsins. Og sú sálarangist, sem hlaut að hafa verið
undanfari þessa síðasta verknaðar, örvænting barnsins, sann-
færingin um, að allir hefðu svikið hann — það var hræðilegt
að hugsa til þess, hræðilegt.
»»Ég held, að það sé bezt að við komum,“ sagði ég að lokum
°g snerti handlegg Carlos. Hann stóð þarna eins og blindur,
uieð lokuð augun og lyfti andlitinu móti birtunni; á milli lok-