Ritmennt - 01.01.2003, Page 136

GÍSLI BRYNJÚLFSSON
RITMENNT
gæti látið hjarta mitt tala við, og fann eg það, Ástríður! að innst
í hjartanu hefi eg alltaf elskað þig innilega'' bætir hann síðar við.
Gísli yrkir tregafull ljóð um skilnaðinn, en fátt er vitað hvað
gerðist í hugarheimi hans veturinn eftir. Honum vegnaði miður
vel í undirbúningsprófum sem hann þreytti, og Helgi biskup fór
ekki í launkofa með að honum þótti Gísli hafa brugðist vonum
sínum og annarra og sagði honum til syndanna.
Á vordögum 1847 bjóst Gísli til heimferðar. Erindi hans var
auk annars að binda endi á trúlofun sína og Ástríðar. Hvernig
honum var innanbrjósts þegar það var allt um garð gengið má
ráða af bréfi hans til Brynjólfs Snorrasonar, frænda síns, en þar
farast honum orð á þessa leið: „Þegar eg kom inn að Laugarnesi,
stóð ei á löngu, áður en allt var um garð gengið, og skal eg þegar
við finnumst segja þér greinilega frá öllu, nú má þér vera nóg að
vita, að eg er laus allra mála og að margt illt er um mig talað í
Reykjavík, og hef eg af því gaman mikið".
Helgi biskup skrifaði Brynjólfi Snorrasyni einnig um þessi
málalok og fórust þannig orð um Gísla: „[...] með léttlyndi, gleði
og hjartans fögnuði kvaddi hann hér alveg. - Móðir hans ætlar að
sigla með honum, þau fóru héðan bæði undireins, elclci af því
hún þyrfti að fara, heldur af því að hún vildi".
Þau Gísli og Guðrún móðir hans sigldu til Hafnar um haustið.
Ekki er vitað til að Guðrún hafi komið aftur til íslands. Hún var
löngum á heimili Gísla og lifði hann svo að óvíst er að fleiri bréf
hafi farið þeirra á milli.
Gísli bjó alla tíð í Kaupmannahöfn og var síðast dósent við
Hafnarháskóla. Hann lést 1888.
Hvað varðar prentun þessara bréfa eru þau að rnestu höfð stafrétt
til að þau gefi í megindráttum til kynna ritunarhátt síns tíma.
Eftirfarandi breytingar hafa þó verið gerðar svo að textinn verði
aðgengilegri: Farið er að nútíma reglum um stóran og lítinn staf,
og hið sama er að segja um ritun y eða ý, en hér er þessi stafur
aldrei ritaður með broddi. Víða er ónákvæmt eða óljóst hvort um
er að ræða depla eða brodda yfir stöfum, og er þá farið eftir því
sem skýrara virðist annars staðar, og sé þessara tákna vant eru
þau sett þar sem það á við. Einnig er víða vandséð hvort ritað sé
eitt orð eða tvö, þar sem slíkt gat verið breytilegt fyrr á tíð, og er
þá hafður sami háttur á og hugað að hvað helst verði greint á
öðrum stöðum. Þar sem vantar stafi í orð, sem sumt má þó ef til
vill fremur rekja til eldri venju eða flýtisauka en pennaglapa, er
132