Stígandi - 01.04.1947, Qupperneq 38

inum. „Þú verður að læra máið, eftir brúðkaupið leggjum við
af stað.“
Haukur reif upp klefahurðina, þar sem kona hans lá sjóveik
í rúminu. „Komdu upp, við sjáum land!“ og var þotinn í burt.
María stökk fram úr rúminu. Hana svimaði, þegar hún stóð, en
upp varð hún að fara. Þegar hún kom upp á þilfarið, var eyjan
svo nærri, að hún gat greint bóndabæina. Tún og engjar breiddu
úr sér undir klettabeltunum, sem stóðu eins og risavaxnir skjól-
garðar um býlin á láglendinu. Himinninn hvelfdist tær og blár
yfir mildu júníkvöldinu. Allar línur landslagsins urðu mjúkar og
aðlaðandi í ótæmandi litbrigðum aftansins. Fyrir Maríu var þetta
hátíðleg stund. Farþegarnir mösuðu og hlógu og vöktu athygli
hvers annars á hinu og þessu. En María heyrði það ekki. Henni
fannst hún vera ein í heiminum, hún alein og þetta land, sem
þokaðist nær og nær. Hún kom ekki hingað til skammrar dval-
ar, ekki af ferðalöngun né forvitni. Hún ætlaði að setjast að og
dvelja ævilangt á þessu landi. Mundu þau bönd, sem nú voru
að tengjast milli hennar og þessa lands, valda rninni hvörfum
í lífi hennar en brúðkaupið forðum, enda þótt þeirra væri ekki
minnzt með neinni veizlu? Og María talaði við ókunna landið,
sem átti að verða hennar land, hún heilsaði því hlýtt og innilega,
eins og það gæti endurgoldið kveðjuna.
Ósnortin og tignarleg var hún, klettaeyjan, sem svo skyndi-
lega hafði stigið upp úr þrotlausum drunga úthafsins. „Ég þarf
mannanna ekki með til þess að vera það, sem ég er. En ég neita
þér ekki um inngöngu. Kom þú, ég skal vera þér góð.“ Þannig
mælti hún. En samt var þetta allt annað en ef María hefði staðið
augliti til auglitis við mannlega veru. Landið var ekki liennar
líki, nálægur og sama eðlis. Hún fann, að það var henni æðra og
framandi. Henni virtist sem hún þyrfti að biðja það að taka við
sér. Þessi heimkynni mundi hún verða að ávinna sér.
María rankaði við sér, þegar hönd var lögð á öxl henni. Það
var Haukur.
„Sérðu opið í klettinum þarna og mávana, sem fljúga í hópum
í kringum það? Nú komum við bráðum til Vestmannaeyja.“
Hann benti til vesturs. María leit brosandi á hann. Hún átti
engin orð yfir það, sem snortið hafði liana sjálfa. Þannig stóðu
þau, þangað til löngu eftir miðnætti, að þau loks fóru að sofa.
Næsta morgun voru þau árla á fótum og uppi á þilfari, þegar
116 STÍGANDI