Stígandi - 01.04.1947, Page 101

túnið smástækkaði ár frá ári — hvernig túngarður lengdist út í
móana — en fjárhús og lilöður voru nýbyggð. — Og nú stóð til
að endurbyggja bæinn, enda var þess brýn þörf.
I nótt myndi það ráðast að nokkru, hvernig færi um þetta allt
— og í nótt myndi það Iíka ráðast, Iivort ég færi fleiri ferðir suður
um Sprengisand.
Ennþá breiddi ég teppin yfir Sigurð, hallaði mér upp að tjald-
súlunni — og sofnaði.
Þegar ég vaknaði, varð ég þess þegar var, að andardráttur Sig-
urðar var hægri og jafnari. Hestarnir voru á beit upp nreð lækn-
um — ég sótti vatn í ketilinn og kveikti á prímusnum. — Það
var liðið að morgni.
Prímusinn hvæsti og suðaði. — Sigurður lyfti upp teppunum
og sagði: „Fallegt er hljóðið í honum ennþá.“
Sjaldan hefir mér þótt vænna um að heyra mannsrödd.
Svo drukkum við kaffisopann. Sigurður var vel hress. Slíkur
er máttur Bakkusar, þá rétt er með farið. Það hefir Sigurður
sagt mér síðan, að ekki efaðist hann um, að dropinn í flöskunni
hafi bjargað lífi sínu í það sinn.
Á Ytri-Mosum áðum við og borðuðum af nestinu í síðasta
sinn — og þó átti ég enn eftir góðan bringubita.
Á Mýri var okkur tekið hlýlega að vanda, og voru þar til reiðu
þær góðgerðir, er við gátum þegið.
Um kvöldið komum við heim — túnin voru vel sprottin og
kartöflugarðarnir grænir — og fólkið frískt og glatt. Sigurður
kenndi sér einskis meins af ferðinni.
Lengstu og erfiðustu ferðinni minni var lokið — en engan
betri ferðafélaga hef ég haft en Sigurð á Hlíðarenda.
12*
STÍGANDI 179