Stígandi - 01.04.1947, Qupperneq 120

Og stuttu síðar, sonur minn — þá missti ég blaðið, sem ég var
að lesa í, úr höndunr mér, og skelfilegur ótti gagntók hjarta mitt.
Hvers konar ávani liafði náð tökum á mér? Ég hefi vanið mig á
að finna að öllu, ávíta og siða — þannig launa ég þér það, að þú
skulir vera eins og drengjum er eðlilegt! Og þó þykir mér vænt
um þig, það veiztu. Ég hefi einungis krafizt of mikils af þér,
mælt þig á mælikvarða hinna fullorðnu.
Það er svo margt í skapgerð þinni, senr er fagurt, fíngert og
trútt. Hjarta þitt er eins og fagur nrorgun yfir blómsturlöndum.
Unr það bar einmitt vitni, að þú skyldir hlaupa inn til önuga,
stranga föður þíns og bjóða lronunr góða nótt með kossi. Allt
annað er nrér einskis virði í kvöld. í myrkrinu lrefi ég læðzt inn
til þín og kropið sakbitinn við sæng þína.
Ég veit, að þetta er lítil yfirbót, og ég veit einnig, að þú nrundir
ekki skilja neitt af því, senr ég nú hugsa, ef ég segði þér frá því,
þegar þú vaknar. En á nrorgun ætla ég að vera þér góður faðir.
Ég ætla að vera félagi þinn og deila nreð þér sorgunr þínum og
gleði. Ég nrun reyna að gæta mín, ef ónærgætnisorð leita franr á
tungu nrína. Og ég ætla að endurtaka nrörgunr sinnunr nrér ti!
nrinnis: Hann er þó ekki nenra lítill drengur ennþá!
Ég er lrræddur unr, að ég hafi alltaf litið á þig eins og fullorð-
inn nrann. En þegar ég lrorfi á þig hér, þar senr þú hniprar þig
þreyttur og sofandi, sé ég bezt, að þú ert enn þá aðeins lítið barn.
Það er ekki langt síðan, að nróðir þín bar þig á handlegg sér, og
þú hvíldir höfuð þitt við öxl hennar. Ég hefi krafizt of nrikils,
allt of nrikils.
198 STÍGANDI