Tímarit Máls og menningar - 01.09.1988, Blaðsíða 71

Glugginn
I steinlögðu anddyri skiptu þær liði. Riddarasalurinn kom í hlut
Maríu. Hún var ánægð. Hafði aldrei séð raunverulegan íburð.
Henni fannst því dagamunur að því að fægja glæsileg húsgögn í fal-
legum veislusal. I huga hennar var eitthvað rómantískt við ridd-
arasalinn sem gaf ímyndunaraflinu lausan tauminn.
María fyllti stóra fötu af heitu vatni og gekk upp breiðan stein-
stiga sem lá í glæsilegum sveig upp á aðra hæð. Tvöföld bogahurðin
að riddarasalnum stóð upp á hálfa gátt. Hún smeygði sér eftirvænt-
ingarfull inn með fötuna og þveglana.
Það kom henni á óvart að sjá hve allt var rykugt og grómtekið.
Rykið var svo þykkt að engu var líkara en þokan hefði smogið inn
og deyft allar línur og form. Köngulóarvefir umvöfðu ljósakrónurn-
ar og útflúrið á veggjum og lofti var sveipað gráum slæðum rétt eins
og dalurinn fyrr um morguninn.
María stóð undrandi á miðju gólfi stundarkorn en hófst svo handa
við að sópa niður veggina. Hún heyrði hvernig hávært skvaldrið í
hinum konunum smáfjarlægðist og þagnaði loks alveg er þær hurfu
hver í sína áttina.
Þegar leið á daginn fór María smám saman að sjá árangur vinnu
sinnar. Hún hafði nuddað, bónað og pússað linnulaust þar til allt
var orðið gljáandi undan höndum hennar. Allt nema frönsku glugg-
arnir. Þá hafði hún geymt þar til síðast. Þeir voru svo skítugir að
varla sást út. Þegar hún hefði hreinsað þá fengi eftirmiðdagssólin
skinið inn og kastað geislum sínum á gljáfægðan salinn. Þá myndi
hann ljóma í öllu sínu veldi. Hún gæti sest niður eitt augnablik og
notið dýrðarinnar áður en hún færi heim.
María réðst að rúðunum innanverðum. En það var sama hvernig
hún hamaðist, óhreinindin fóru ekki af. Þau lágu í skýjum líkt og
gláka á hálfblindu auga svo birtan náði ekki að brjótast í gegn. Þegar
hún leit í kringum sig sá hún að skýin vörpuðu ljótum skuggum á
nýþveginn salinn allt í kringum hana. María sá í hendi sér að ef hún
ekki gæti fægt gluggana væri dagsverk hennar unnið fyrir gýg. Hún
hugsaði með sér að kannski væri skíturinn utan á.
An þess að hika opnaði hún meira en mannhæðarháan gluggann
öðrum megin og smeygði sér út. Hana snarsvimaði er hún stóð á
gluggasyllunni og leit niður kastalaveginn og klettinn, út yfir þorp-
ið. En gluggana varð að þvo svo hún snéri sér varlega við og seildist
325