Tímarit Máls og menningar - 01.09.1988, Blaðsíða 75

Ævintýri handa fullorðnum
hann var rétt ósloppinn út úr brennandi skóginum komst neisti inn í eyra
hans og þaðan inn í heila. Og þannig kom hugsunin í heiminn.
Eldurinn réði sér ekki fyrir fögnuði, tók fáein dansspor og þyrlaði upp
neistum hugsuninni til dýrðar. Mælti: „Velkomin, systir, ég hef beðið þín í
miljónir ára, velkominn vinur og félagi“. Hugsunin svaraði: „Ekki er ég
systir þín og ekki er ég vinur þinn, þó ég fari hraðfari fótalaus og vængja-
laus. Ég er sköpuð til að temja þig, þér er skapað að þjóna mér. Þú skalt
veita hulstri mínu, líkamanum, hita, þú skalt sjóða fæðu hans, þú skalt lýsa
leið mína, þú skalt veita mér atfylgi í styrjöldum, þú skalt verða meðhjálp-
ari minn við helgiathafnir“. Eldurinn varð felmtri sleginn við þessi orð og
bað Guð ásjár. En úr skýinu heyrðist aðeins hæðnishlátur því Guð er af
sama toga spunninn og hugsunin og tekur málstað hennar. Og síðan hefur
eldurinn þjónað hugsuninni. En einstaka sinnum kemur hann fram hefnd-
um, þegar hann ræðst af ofsa á líkamann og hugsunin slokknar.
ÖRLÖGIN
Einu sinni var ungur maður sem trúði á örlögin. Honum fannst hann væri
leikbrúða sem annarleg öfl stjórnuðu. Hann gat ekki varist þeirri hugsun
að þessi öfl væru lifandi verur með vitund og vilja. Og þar sem hann var
hreint ekki ánægður með hlutskipti sitt í lífinu blóðlangaði hann að hafa
áhrif á örlögin.
Honum datt það snjallræði í hug að spyrja gamla vitringinn ráða og hann
hélt til fundar við þann gamla.
„Hvað er þér á höndum, sonur sæll?“, spurði vitringurinn.
„Faðir, eru örlögin til?“
„Vissulega eru örlögin til, sonur sæll“, svaraði vitringurinn.
„Eru þau af holdi og blóði eins og við?“, spurði strákur.
„Ó, sei-sei, jú, vissulega eru þau af holdi og blóði“, svaraði sá gamli.
„Hvar er þau að finna?"
„Eg skal láta þig hafa kort sem sýnir þér hvar örlögin er að finna.“
Og vitringurinn gaf stráksa kortið og þeir kvöddust með virktum.
Strákur bjó sig út með nesti og nýja skó og kortið dýra. Og hann gekk
yfir löndin sjö, fór yfir höfin sjö, flekaði sjö meyjar, og felldi sjö dreka, uns
hann kom að sjöunda fjallinu við sjöttu ána. Og hann kleif sjöunda fjallið
áreynslulítið, enda orðinn þrekmikill eftir ferðalagið. Og á sjöunda tindi
sjöunda fjallsins var lítið hús. Og við húsið var skilti sem á stóð letrað „hér
búa örlögin“. Strákur svipti upp dyrunum og æddi inn. Og sjá!
I húsinu var ekkert nema risastór spegill.
329