Skírnir - 01.09.1987, Síða 48

254
JÓNAS KRISTJÁNSSON
SKÍRNIR
Grænlendingasaga
[Þorvaldur, sonur Eiríks rauða, fór til Vínlands með umráði Leifs bróður
síns, en féll þar fyrir skeyti skrælingja.]
Það hafði gjörst til tíðinda meðan á Grænlandi að Þorsteinn í Eiríksfirði
hafði kvongast og fengið Guðríðar Þorbjarnardóttur er átt hafði Þórir
austmaður [...].
Nú fýstist Þorsteinn Eiríksson að fara til Vínlands eftir líki Þorvalds
bróður sín og bjó skip hið sama, og valdi hann lið að afli og vexti og hafði
með sér hálfan þriðja tug manna og Guðríði konu sína, og sigla í haf þegar
þau eru búin og úr landsýn. Þau velkti úti allt sumarið og vissu eigi hvar þau
fóru. Og er vika var af vetri þá tóku þeir land í Lýsufirði á Grænlandi í hinni
vestri byggð. Þorsteinn leitaði þeim um vistir og fékk vistir öllum hásetum
sínum, en hann var vistlaus og kona hans. Nú voru þau eftir að skipi tvö
nokkurar nætur. Þá var enn ung kristni á Grænlandi.
Það var einn dag að menn komu að tjaldi þeirra snemma. Sá spurði er fyr-
ir þeim var hvað manna væri í tjaldinu.
Þorsteinn svarar: „Tveir menn,“ segir hann, „eða hver spyr að?“
„Þorsteinn heiti eg, og em eg kallaður Þorsteinn svartur. En það er erindi
mitt hingað að eg vil bjóða ykkur báðum hjónum til vistar til mín.“
Þorsteinn kveðst vilja hafa umræði konu sinnar, en hún bað hann ráða,
og nú játar hann þessu.
„Þá mun eg koma eftir ykkur á morgun með eyki, því að skortir ekki til
að veita ykkur vist. En fásinni er mikið með mér að vera, því að tvö eru við
þar hjón, því að eg em einþykkur mjög. Annan sið hefi eg og en þér hafið,
og ætla eg þann þó betra er þér hafið.“
Nú kom hann eftir þeim um morguninn með eyki, og fóru þau með Þor-
steini svarta til vistar og veitti hann þeim vel. - Guðríður var skörulig kona
að sjá og vitur kona og kunni vel að vera með ókunnum mönnum.
Það var snemma vetrar að sótt kom í lið Þorsteins Eiríkssonar og önduð-
ust þar margir förunautar hans. Þorsteinn bað gera kistur að líkum þeirra
er önduðust og færa til skips og búa þar um, - „því að eg vil láta flytja til
Eiríksfjarðar að sumri öll líkin.“ Nú er þess skammt að bíða að sótt kemur
í híbýli Þorsteins, og tók kona hans sótt fyrst er hét Grímhildur; hún var
ákafliga mikil og sterk sem karlar, en þó kom sóttin henni undir. Og brátt
eftir það tók sóttina Þorsteinn Eiríksson, og lágu þau bæði senn, og andað-
ist Grímhildur kona Þorsteins svarta. En er hún var dauð þá gekk Þorsteinn
fram úr stofunni eftir fjöl að leggja á líkið.
Guðríður mælti þá: „Vertu litla hríð í brott, Þorsteinn minn,“ segir hún.
Hann kvað svo vera skyldu.
Þá mælti Þorsteinn Eiríksson: „Með undarligum hætti er nú um hús-
freyju vora, því að nú örglast hún upp við ölnboga og þokar fótum sínum
frá stokki og þreifar til skúa sinna.“ Og í því kom Þorsteinn bóndi inn, og
lagðist Grímhildur niður í því, og brakaði þá í hverju tré í stofunni.
Nú gerir Þorsteinn kistu að líki Grímhildar og færði í brott og bjó um.