Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.05.2017, Blaðsíða 125

124
Tvær konur mótmæltu þessari skoðun með því að lýsa yfir að sagan minnti
þær frekar á fallegt ævintýri og endurtóku að þær hefðu hrifist með þó þær
upplifðu ekki endilega sömu tilfinningar og líðan og persónur. Hin skýrði
þá mál sitt betur og sagði að það sem sér fyndist óraunverulegast við sam-
skipti persónanna væri að það vantaði allt sem „gerist í öllum samskiptum,
það er einhvern tímann reiði og það er einhvern tímann vonbrigði.“ Og
hamraði á óraunveruleika persóna með því að útskýra mál sitt enn frekar:
Það er bara svolítið með allar persónurnar í bókinni að mér finnst
þær svo hátt upp í skýjunum að mér finnst þær ekki af holdi og
blóði. Já ég var alltaf að bíða eftir því að það kæmi einhver leiðrétt-
ing á þessu. Mér finnst þetta ekki vera fólk …
Hinar viðurkenndu þá að sagan væri ekki raunsæisleg en töldu hana engu
að síður vera ævintýralega og heillandi.
Þegar viðtalið var um það bil hálfnað voru konurnar spurðar hvort þær
hefðu vorkennt aðalpersónu sögunnar, Rósu dóttur Lenna. Konurnar voru
á báðum áttum. Ein sagði að hún hefði ekki vorkennt henni sérstaklega
því henni fannst Rósa vera svo „sterkur karakter“. Önnur tók í svipaðan
streng, hún vorkenndi ekki Rósu því henni fannst hún alltaf hafa verið svo
ánægð; en í lok bókar hefði hún reyndar vorkennt henni að hafa verið með
föður sínum. Sú þriðja sagði að sér hefði fundist sorglegt að Rósa skyldi
hafa misst móður sína en hún bætti við: „en svo finnst mér þetta allt saman
voða loftkennt þannig að ég tengist þessum persónum ekki, finn ekki til
með þeim.“ Greinilegt var að hún hafði ekki sérstaka samlíðan með pers-
ónum, samanber þessi orð hennar:
Ég bara tengist þeim ekki eins og þú veist þegar maður les bækur og
maður finnur til með fólki og því sem það er að ganga í gegnum. Og
sumir verða brjálaðir út í þá, helvítis karlinn og eitthvað svona og
þið vitið. En þessi bók vekur ekki þannig tilfinningar hjá mér.
Sú fjórða sagði að hún vorkenndi ekki Rósu og taldi ástæðuna vera hvernig
frásögnin væri því hún áttaði sig vel á að Rósa gengi í gegnum hræðilega
hluti og hún fyndi stundum til með henni eins og þegar Eva föðursystir
hennar framdi sjálfsmorð. En sama kona sagði svo stuttu síðar: „En bara
sjálfur karakterinn, þetta er ekki karakter sem maður les bókina og er allan
tímann vorkennandi henni, maður er bara að heillast“.
GuðRún stEinÞóRsdóttiR