Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.05.2017, Blaðsíða 131

130
Manneskjan var hreint og beint töfrandi enda varð Lenni yfir sig
ástfanginn af henni um leið og hún rétti honum brauðið yfir borðið
í fyrsta sinn sem hann steig fæti inn fyrir dyrnar. … Hún brosti líka
til hans þessu skínandi brosi sem hlaut að fá hvern mann til að svima.
… Hún var alltaf einstök og í huga hans mundi það aldrei breytast.
Já, Magdalena var ekki einungis unaðsleg kona, svona fíngerð eins-
og hún var, heldur var hún líka skilningsríkasta manneskja sem hann
hafði hitt. (13–14; leturbr. mín)
Rósu finnst Róbert vera „fallegasti maður í heimi“ (20; leturbr. mín) og segir
að hann sé bestur.36 Rifjað er upp þegar Helena sá Róbert í fyrsta sinn en
eftir á hvíslaði hún að vinkonu sinni að „þarna væri kominn draumaprins-
inn hennar holdi klæddur, svona stór og myndarlegur með svona hrokkið
hár og yndislegan munn. Guð minn góður hvað sköpunarverkið gat verið
fullkomið! … Ég hef bara aldrei séð svona fallegan karlmann“ (22). Og um
Lúnu vinkonu sína hugsar Rósa: „Mikið er hún Lúna falleg. Þegar ég virði
hana svona fyrir mér sé ég glögglega að hárin og heltin veita henni sérstakan
þokka. Já, hún er ekki bara óvenjuleg heldur er hún líka snögg að hugsa og fljót
að skynja“ (66). Eins og sjá má eru ástin og fegurðin í brennidepli í lýsing-
unum. Lýsingarorðin og sú staðreynd að þau eru oft notuð í efsta stigi
undirstrika ákveðna tjáningarformgerð eða skema sem kallar á tengingar
fegurðar og ástar og eiga því vafalaust þátt í að ýmsir lesendur telja texta
verksins fallegan og heillandi. Ofgnótt jákvæðra lýsingarorða veldur því að
túlka mætti persónulýsingarnar sem íróníu en vegna umgjarðar sögunnar,
umræðuefna persóna og orðræðu ástarinnar virðist upplifun lesenda ekki
vera sú að frásögnin sé írónísk, að minnsta kosti ekki ef miðað er við skoð-
anir kvennanna í hópviðtalinu og skrif gagnrýnenda um bókina.
Birtingarmynd ástarinnar í sögunni er margvísleg en miðlæg er ást
Lenna á Rósu Cordovu. Þó hugmynd Lenna hljómi galin – að hann geti
farið út í heim og fundið konu sem prýðir mynd sem hann fann sem barn,
gifst henni og lifað hamingjusamur til æviloka – er ekki ólíklegt að margir
lesendur samþykki þá hugmynd; eins og raunar sýndi sig í hópviðtalinu.
Staðreyndin er sú að menn hafa í kollinum viss skemu fyrir ástarsögur
og í hinum vestræna heimi er dæmigerðin fyrir þær líklega Hollywood-
36 Sjá sama rit, bls. 20.
GuðRún stEinÞóRsdóttiR