Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1958, Blaðsíða 189

— 187 —
1958
eru dregin frá, yrði raunverulegt alkó-
hólmagn blóðsins 0,48%» í þessu til-
felli. Þessir höfundar taka fram, að
þessi reducerandi efni séu meiri í
venublóði og' meiri að kvöldi dags en
endranær. Blóðið var tekið úr venu
ákærða að næturlagi, og verður því
að gera ráð fyrir, að reducerandi efni
i Því hafi ekki verið undir 0,03%».
Greinargerð og ályktunartillaga rétt-
armáladeildar, dags. 6. desember 1960,
staðfest af forseta og ritara 20. s. m.
sem álitsgerð og úrskurður læknaráðs.
Málsúrslit: Með dónii Hæstaréttar, kveðnum
UPP 25. janúar 1U61, var ákærði, G. B. M.,
syknaður af ákæru um ölvun við akstur.
Vdvir kostnaður sakarinnar í liéraði og fyrir
Hæstarétti var lagður á ríkissjóð.
7/1960.
Borgardómari í Reykjavík hefur
ineð bréfi, dags. 10. september 1960,
samkvæmt úrskurði, kveðnum upp á
hæjarþingi Reykjavíkur 8. s. m., leit-
að umsagnar læknaráðs i málinu nr.
998/1959: Á. B.-son gegn J. S.-syni,
S- E.-syni og fjármálaráðherra vegna
rikissjóðs.
Málsatvik eru þessi:
1- Þau, er greinir i læknaráðsúr-
skurði nr. 1/1953.
2. I málinu liggur fyrir svohljóð-
andi læknisvottorð ..., sérfræðings í
tauga- og geðsjúkdómum, Reykjavik,
dags. 25. nóvember 1958:
»Á. B.-son, .... hlaut mikil liöfuð-
meiðsli í júní 1952, lá fyrst á Land-
spitalanum í 3 vikur að mestu í coma
°g semicomatus, var sendur til Kaup-
niannahafnar og opereraður þar og
reyndist bilateralt hæmatom, einnig
varð hann blindur á v. auga vegna
hæmorrhagiu af höfuðhögginu. Á.
niissti bæði mál og vit, og hefur livor-
l,gt náð sér nema að litlu leyti, eink-
llm er öllum skilningi hans ábótavant.
Auðvitað er liann með öllu óvinnufær.
hngin líkindi eru til neinna verulegra
tramfara héðan af.“
Sami læknir segir i vottorði, dags.
3l- janúar 1953:
„Á. B.-son fannst meðvitundarlaus
á götu 14. júní s. 1. og var fluttur heim
til sín um nóttina. Ég sá sjúklinginn
laust eftir hádegi þann dag, og var
hann þá rænulaus, en ólamaður, eftir
því sem næst varð komizt. Sjúklingur-
inn reageraði ósjálfrátt, en sjálfráðar
reaktiónir voru engar. Síðan var sjúkl.
fluttur á handlækningadeild Landspít-
alans, og fór þá að bera á lömun hægra
megin, og varð hún nærri alger næsta
sólarhring. Nokkuð dró úr þessari
lömun næstu daga. Við augnskoðun
kom i ljós, að mikið hafði blætt inn
á vinstra auga (eins og eftir mikinn
áverka, að dómi ... augnlæknis).
Sjúklingurinn var mállaus og virtist
ekki skynja það, sem við hann var
sagt. Síðustu 10 dagana á Landspital-
anum hafði sjúklingurinn háan hita.
Á. var síðan fluttur til Kaupmanna-
hafnar og' opereraður þar. Fannst þá
subduralt hæmatom báðum megin.
Sjúklingurinn lá á spítala í Iíaup-
mannahöfn þar til 1. október og var
þá farinn að ganga dálitið og tala ein-
földustu setningar, skildi hann þá tals-
vert af einfaldasta viðtali. Hins vegar
var hann mjög minnislítill og gerði
sér litla grein fyrir umhverfi sínu.
Eftir að Á. kom heim 1. október s. 1.,
hefur honum farið lítið fram að lík-
amsstyrkleik og andlegum liæfileikum.
Hugsanalíf hans og minni er þó nijög
fátæklegt. Ilann man ekki stundinni
lengur, livaða mánuður er cða dagur,
man ekki nöfn kunningja sinna, þekk-
ir ekki bókstafi og getur auðvitað ekki
lesið neitt.
Þetta er aðeins litið brot af öllu þvi,
sem Á. er áfátt um, en nóg til að sýna,
að hann er ósjálfbjarga eins og barn.
Framfarir síðustu mánuðina hafa ver-
ið mjög litlar, og likur fyrir, að Á. nái
aftur fyrri sálargáfum, eru engar. Öll
líkindi benda til þess, að Á. verði að
verulegu leyti ósjálfbjarga upp frá
þessu, þótt enn þá geti verið von nokk-
urra smávægilcgra framfara.“
..., augnlæknir í Reykjavík, segir
svo í læknisvottorði, dags. 7. maí 1953,
að loknum inngangsorðum:
„Skoðun sýndi: á li. auga virðist
ekkert sérstakt athugavert.