Úrval - 01.04.1947, Síða 59

HAMINGJUSÖM ÆSKA
57
mörgu íveruhverfa meðfram
brautinni. Þúsund æskumenn
flykkjast umhverfis okkur, þeir
eru nýhættir störfum eftir sex
tíma vinnudag, naktir líkamar
þeirra gljá enn af svita. Nú eiga
þeir að fara í bað og borða —
og svo? Jú, það eru íþróttimar,
söng- og dansleikirnir — og
námið, þeir hafa prófessora
með í flokknum! Nokkrir hópar
eiga að fara í fjallaþorpin til að
reka „menningaráróður,“ safna
fólkinu til íþróttamóta og fyrir-
lestra um heilsuvernd, bólusetja
það og kenna því að lesa. Þessi
nálega hundrað kílómetra langa
braut hefir smásaman myndað
einskonar menningarbelti með
skuggamyndasýningum, fyrir-
lestrum, íþróttafélögum og
frumstæðum námsflokkum.
Æskan hefir smitað út frá sér
á leið sinni um fjallahéruðin,
í breiðu belti til beggja hliða
gætir hinna hvetjandi og frjóvg-
andi áhrifa hennar.
Hluti af íbúunum hér í Bos-
níu er Múhammeðstrúar, gaml-
ar leifar frá dögum Tyrkja-
veldis. Þeir halda sér mjög út
af fyrir sig, og rosknar konur
ganga enn með blæju fyrir and-
litinu. En ungu stúlkurnar
varpa gömlum kreddum fyrir
borð, þær kasta blæjunni og
flykkjast í hópum til vinnunn-
ar við brautina.
„Viltu lofa mér því að taka
ekki mynd af mér?“ spurði ung,
tyrknesk stúlka í braggahverf-
inu. „Pabbi hefir bannað mér
að láta taka mynd af mér!“
„Þá hefir hann víst bannað
þér að kasta blæjunni?“ sagði
ég.
„Já, en því anza ég ekki,“
svaraði hún hlæjandi og með
svip sem sagði: „Eg þarf ekk-
ert að skammast mín fyrir and-
lit mitt!“ — Og þess þurfti hún
ekki.
Er hinn nýi andi, sem skapast
hefir, orsökin? Mér finnst ég
aldrei hafa séð fallegri æsku.
Vöðvastælta, fagurlimaða, sól-
brúna og glaða og blátt áfram
og ófeimna og félagslynda. Allt
saman upplýst af einhverjum
innri ljóma, endurskin af ein-
hverju óumræðilega dýrmætu.
Ef til vill af gleðinni yfir því að
mega byggja land sitt og skapa
sína eigin framtíð.
A OO
8