Úrval - 01.04.1947, Qupperneq 68

66
ÚRVAL
Hann sagði mér eftirfarandi
sögu:
Hann hafði verið staddur í
hringleikahúsi og hafði þá tek-
ið eftir snoturri stúlku,sem sat í
fremstu sætaröð. Meðan hann
var að velta því fyrir sér, hvort
hann ætti að gefa sig á tal við
hana, veitti hann því athygli,
að hún var í fylgd með ungum
manni, sem honum fannst hann
kannast við.
Hann herti upp hugann og fór
að tala við þau. Það kom þá
upp úr kafinu, að hann hafði
hitt unga manninn á ferðalagi,
og að hann var ,,aðeins“ bróðir
stúlkunnar. Nokkrum vikum
síðar var hann trúlofaður stúlk-
unni.
Af þessari sögu má margt
læra. Þegar fólk spvr: „Hvernig
get ég fundið maka?“ — eigum
við þá að svara. „Farðu í hring-
leikahús?" Lífið býður okkur
öllum gnótt tækifæra, en við
verðum sjálf að notfæra okkur
þau. — Ef við hittum engan eða
ekki hina „réttu“, er það okkur
sjálfum að kenna.
Félagslynd persóna, sem er
gædd hugrekki, sjálfstrausti
og trú á framtíðina, kýs ósjálf-
rátt þann lífsförunaut, sem get-
ur skapað með henni hamingju-
samt og friðsælt hjónaband.
Vonsvikin og bölsýn persóna
getur þráð ást og hjónaband,
en bölsýnin leiðir hana afvega.
Annað hvort tekur hún ekki
eftir tækifærinu eða hleypur á
brott frá því — eða smeygir sér
undan ábyrgð hjónabandsins,
með því að kjósa sér maka, sem
þegar er bundinn öðrum bönd-
um, eins og maðurinn, sem sagt
var frá hér á undan.
Slíkir karlmenn og konur
hafa óskeikula eðlishvöt í þá
átt, að leita sér maka, sem þeg-
ar er öðrum bundinn. Þau eru
undrandi yfir þessari „óham-
ingju“ sinni og furða sig á því,
að allar eða allir, sem þau verða
hrifin af, skuli vera bundin öðr-
um. Ung stúlka kvartaði um að
þannig færi fyrir sér. Hún var
ákaflega ástfangin af manni,
sem hún dáði mjög. Allt í einu
kólnuðu tilfinningar hennar.
Hún áleit, að ástæðan til þess,
að hún hætti að elska manninn
væri sú, að hún hefði farið að
taka eftir göllum hans.
Hitt gat hún ekki gert sér
ljóst, að hugarfarsbreyting
hennar skeði samtímis því, að
maðurinn hætti að vera með
annari kunningjastúlku sinni og