Úrval - 01.04.1947, Síða 75

HUNDARNIR 1 KONSTANTINOPEL
73
upp eina löppina, en síðan mátti
hann fara á brott.
Einn hundur stóð venjulega
vörð á stað, þar sem sjá mátti
yfir allt umráðasvæði hunda-
hópsins. Ef hætta var á ferðum,
átti varðhundurinn að gefa
merki, svo að allir hundarnir
gætu búizt til varnar.
Yfirleitt lifðu hundarnir til
dauðadags á því svæði, þar sem
þeir komu í heiminn. Það var ó-
mögulegt að skipta um dvalar-
svæði, án þess að eiga á hættu
harðar árásir hundanna, sem
voru fyrir. Ef hundur gerði til-
raun til slíks, var hann rekinn
miskunnarlaust til heimkynnis
síns aftur.
Þó kom það stundum fyrir, að
hundar skiptu um heimkynni, en
oftast var þá ástæðan sú, að
þeir voru að elta tík. Þegar ást-
in var annars vegar létu þeir
það ekki á sig fá, þótt þeir ættu
að mæta æðisgengnum árásum
ókunnu hundanna.
Þessum hundahópum var líka
meinilla við kjölturakka og
veiðihunda. Það var áhættu-
samt, að fara með kjölturakka í
bandi um götur Konstantinopgl
— og jafnvel þótt haldið væri á
þeim í fanginu. Sömu útreið
fengu og birnir og apar, sem oft
voru hafðir til sýnis á strætum
borgarinnar.
Allskonar kynjasögur fóru af
þessum hundum. Sagt var, að
þeir væru geysistórir og grimm-
ir, en 1 raun og veru voru
þeir gæfir og vinalegir. Þeir
lærðu fljótt að gegna nöfnum
þeim, sem almenningur gaf
þeim. Ef einhver kallaði t. d.
„Sani, Sani,“ — sem þýðir „gul-
ur,“ komu allir gulu hundarnir
úr nágrenninu hlaupandi.
Tilraunir hundanna til þess
koma sér í mjúkinn hjá fólkinu
var annað dæmi um vit þeirra.
Hundarnir reyndu að vekja at-
hygli vegfarenda á sér á marg-
víslegan hátt. Ef þeim var sýnt
minnsta vináttumerki, spratt
af því ævilöng tryggð frá þeirra
hálfu, og þeir sýndu hana, hve-
nær sem færi gafst.
Hundarnir höfðu ákaflega
næmt tímaskyn. í lestinni, sem
ók milli Budapest og Konstant-
inopel, var matsöluvagn aðeins
með þrisvar sinnum í viku, til
að byrja með. Brytunum var vel
við hundana, og jafnskjótt og
lestin ók inn í borgina, köstuðu
þeir öllum matarleifum með-
fram brautinni.
Himdunum lærðist brátt, hve-
nær og hvar þessar lestir fóru