Úrval - 01.04.1947, Blaðsíða 79

TlU HÖFUÐSYNDIR YFIRMANNA MINNA
77
2. Vilja sjálfir fá allan heið-
urinn.
Atvinnuveitanda ætti að vera
það óblandið fagnaðarefni, ef
einhver starfsmanna hans hef-
ir sýnt, að hann hefir hæfileika
til að skara fram úr á einhverju
sviði. Vinnuveitandinn fær pen-
ingana — hagnaðinn af starfinu
— og starfsmaðurinn heiður-
inn. í sannleika sagt er hóflega
í sakirnar farið, ef starfsmaður-
inn gerir ekki strangari kröfur.
En samt þekki ég vinnuveit-
endur. sem bera öfundarhug til
manna sinna.
í iðnaðarfyrirtæki, sem ég
starfaði við, lagði forstjórinn
sig allan í lima til þess að koma
sölumanni, sem fært hafði fyr-
irtækinu meiriháttarvörubeiðni,
í skilning um, hver ætti þakkir
skildar fyrir það.
„Hvað er þetta, maður!“
sagði hann. „Þér ættuð þó að
vita, að það var enginn annar en
ég, sem stofnaði til þessa. Þér
hefðuð vissulega aldrei komið
þessu í kring, ef ég hefði ekki
haft hönd í bagga.“ Engar upp-
bætur komu til greina, því að
sölumaðurinn var á föstum
launum.
Mér fannst þá og finnst enn,
aðtakmarkalausskammsýni hafi
ráðiðþessum orðaskiptum. Sölu-
maðurinn hafði verið hróðugur
yfir viðskiptunum, án tillits
til þess, hver stjórnaði fyrir-
tækinu í raun og veru. Og ef
hann hefir talið sér sigurinn, því
þá ekki að lofa honum að lifa í
þeirri trú?
Raunar hefi ég líka unnið hjá
sölustjóra, sem breytti þveröf-
ugt við þetta. Það kom tvívegis
fyrir, meðan ég var stráklingur,
að hann kom málum þannig
fyrir mig, að ég gat fengið
kauptilboð og síðan óskaði hann
mér til hamingju með, hve vel
hafði tekizt. Ég skildi þeg-
ar, til hvers leikurinn var gerð-
ur, en mér féll þetta vel. Hann
lét mig ekki vera afskiptan, er
að sigrinum kom; ég fékk minn
skammt, til þess að auka sjálfs-
traust mitt.
3. Skeyta skapi á undirmönn-
um sínum.
Ég vann einu sinni hjá manni,
sem oft var önugur, ósanngjarn
og eins illskeyttur og skömmótt
kona, en þó brást það ekki, að
ég gleymdi öllum þessum skap-
veilum hans í hvert sinn, er ég
var einn með honum. Það gilti
einu, hve þjösnalegur hann var,
meðan á vinnu stóð, hann gætti
þess alltaf að gera að engu