Úrval - 01.04.1947, Síða 120

118
ÚRVAL
Lanny og Laurel höfðu heyrt
um þennan her, hvernig verka-
menn og bændur höfðu risið
upp gegn landeigendum og
okrurum og sett á stofn sína
eigin stjórn. Kuomintangstjórn-
in, undir forsæti Chiang Kai-
sheks, hafði sett sér það mark-
mið að berja uppreisnina niður
með f jöldamorðum; afleiðingin
varð hergangan mikla, sem svo
hefir verið nefnd; mikill her
hafði streymt til norðvestur-
hluta landsins, óralanga leið.
Þessi her kom sér fyrir sunnan
við kínverska múrinn og hafði
gert vopnahlé við Chungking-
stjórnina meðan á japanska
stríðinu stæði. í bókasafni trú-
boðstöðvarinnar var önnur bók
eftir Agnes Smedley, Kína snýzt
til varnar, og sagði höfundur-
inn þar frá ferðum sínum og
ævintýrum með Rauða hernum.
Althea tók tafarlaust til
starfa, þegar hún var komin
heim, en Laurel og Lanny voru
yfirstéttarfólk, sem gat tekið
lífinu rólega — og auk þess
voru þetta hveitibrauðsdag-
arnir þeirra. Er hægt að eyða
slíkum dögum til annars þarf-
ara, en að lesa um hetjuskap
annara? Agnes Smedley, sem
hafði meiðst alvarlega á baki,
fór fótgangandi og á hestbaki
um landssvæði, þar sem ekki var
hægt að verða við frumstæðustu
þörfum manna. ,,Það eru ekki
til naglar, ekki olía eða feiti og
ekkert eldsneyti. Ég verð að>
skrifa í vetrarkuldanum, án
þess að hafa eld til þess að ylja
mér við. Og (þarf ég að taka
það fram?) án nógrar fæðu. Á
haustin borðum við rís eða
hirsikorn sem aðalrétt, auk ör-
lítils af grænmeti. I dag fengum.
við næpur og í gær fengum við
næpur. Stundum fáum við ekk-
ert grænmeti."
Þetta var gjaldið, sem al-
þýða Kína varð að greiða fyrir
frelsið, og hin ameríska kona,
sem hafði samúð með málstaðn-
um, varð að búa við sömu kjör.
Kona, sem var meidd á baki, bar
ritvélina sína þrátt fyrir það á
bakinu, af því að hún þorði ekki
að leggja hana á hestana eða
múldýrin, sem báru farangur-
inn. ,,Ef hestur minn eða múl-
dýr deyr, er ég búin að vera,“
skrifaði hún. Og hún lauk máli
sínu, með því að segja: ,,Ég
er ekki að kvarta, þó að ég
skrifi þetta. Þetta eru ham-
ingjusömustu dagar lífs míns,
og þeir, sem mestan tilgang
hafa. Ef ég mætti velja, vildi