Úrval - 01.01.1965, Qupperneq 93

INDÆLI LJÐÞJÁ LFINN
1) 1
4. liðsflokkurinn náði loks íil
strandar á gamlaárskvöld. Her-
mennirnir voru náfölir og sárfætt-
ir. Þeir þrömmuðu áfram sem i
svefni. Þeir bjuggu um sig í her-
búðum í bænum Durazzo, nálægt
aðalstöðvum ítalskra og brezkra
hersveita. Og í byrjun ársins 1916
kynntust þeir hvíld og góðum mat
í nokkra dýrlega daga.
Viku eftir komu þeirra til Dur-
azzo kallaði Jovitch á Floru inn
i tjald sitt og tilkynnti henni, að
hann ætlaði að hækka hana í tign
og gera liana að lægsta undirfor-
ingja. Flora heilsaði að hermanna-
sið, rjóð og glöð, og er fréttin barst
út um herbúðirnar, óskuðu vinir
iiennar henni innilega til hamingju.
En ])ó fór nú svo, að |iað mátti
ekki tæpara standa, að hún yrði
aftur lækkuð í tign nokkrum dög-
um síðar.
Liðsforingi úr annarri herdeild,
sem staðsett var í nokkurra milna
fjarlægð, hafði boðið Floru til há-
degisverðar. Hún leitaði að Jo-
vitch til þess að biðja hann xjm
leyfi, en gat ekki fundið liann, og
fór af stað án hans leyfis. Henni
var tekið með slíkri hjartahlýju
hjá hinni hcrdeildinni, að lienni
dvaldist |>ar miklu lengur en gert
hafði verið ráð fyrir. Hún snæddi
þar bæði hádegis- og kvöldverð,
og það var komið fram yfir mið-
nætti, þegar hún sneri aftur til her-
búfanna. Xæsta morgun kallaði
Jovitch á hana og skipaði henni
stuttur í spuna að fylgjast með sér
upp í fjallshlíð rétt l'yrir utan
tjaldbúðirnar. Þar benti hann henni
á einmanalegan, vansælan her-
mann, sem klæddur var yfirfrakka,
bar teppi og annan herútbúnað
og þar að auki riffil og þrammaði
fram og aftur samkvæmt miskunn-
arlausum fyrirskipunum liðþjálfa,
sem virtist sjálfur óþreytandi.
„Fjögurra klukkustunda heræf-
ingar í refsingarskyni er venjuleg-
ur dómur fyrir að öhlýðnast her-
reglunum,“ sagði Jovitch. „En
vegna þess að þú þckkir ekki her-
reglur okkar nægilega vel, mun ég
láta mér nægja að setja ofan i við
þig i þetta skipti. En verðir þú
fjarverandi án leyfis einu sinni
enn, muntu hljóta sams konar dóm
og þessi hermaður eða 5 daga
innilokun í herbúðunum. Er það
skilið.“
„Já, herra!“ Flora fann roðann
stíga upp í kinnar sér, er hún hélt
aftur til herbúðanna. Hún vissi,
að hún hafði brotið af sér og að
luin átti fyllilega skilið aðfinnsl-
ur Jovitch. En hún var kona, og
því gat hún ekki að þvi gert, að
henni varð skemmt nokkrum dög-
um síðar, er Dragutin þjónninn
hennar vakti hana og tilkynnti
henni, að Jovitch liðsforingi væri
orðinn veikur og þarfnaðist hjúkr-
unarkonu.
Er hún kom til hans, lá hann und-
ir teppahrúgu og skalf af hitasótt.
„Þetta er ekkert, Sandes undirfor-
ingi,“ sagði hann. „Ég kemst rétt
bráðum á fætur.“
Flora vissi, að veiki þessi gat
snögglega orðið að lungnabólgu.
Hvarvetna gat að lita afleiðingar
hinnar langvarandi ]jreytu og hung-
urs. Tilkynnt var um dauða tuga
hermanna á degi hverjum.