Goðasteinn - 01.09.1997, Qupperneq 72

Goðasteinn 1997
kindur og vissum við þá að þær voru
lifandi. Nú var haldið áfram og ókum
við upp á háa öldu og fórum að litast
um. Tókum við nú upp sjónaukann
góða og skyggndumst yfir all stórt
grasver þarna í grenndinni. (Þetta
grasver er nokkuð langt fyrir innan
Arnarfell hið mikla eða inn með
Hofsjökli). Okkur til mikillar ánægju
komum við nú auga á kindurnar alveg
innst á grasverinu og voru þær þar á
beit.
Ég fór nú með strákana inn fyrir
verið og sendi þá gangandi fyrir kind-
urnar og sagði þeim að láta þær korna
niður með ánni. Þeir tóku Lappa með
sér en ég fór sömu leið lil baka og kom
mér fyrir á mjög góðum stað vestan við
grasverið. Eftir stutta stund sé ég hvar
kindurnar koma í hendingskasti og
fylgdi Lappi þeim fast eftir en strák-
arnir nokkru ofar. Þegar kindurnar eru
alveg að koma að mér, kalla ég til
Lappa. „Takt'ana, takt'ana.“
I því stekkur hundurinn á hálsinn á
ánni og steypir henni um koll. Þá var
ég fljótur að koma honum til hjálpar,
greip í ána og hélt henni niðri en lamb-
ið hentist áfram og stoppaði ekki fyrr
en nokkurn spöl frá okkur. Þar sneri
það sér við en þá var ég búinn að snúa
ánni þannig að hún blasti við lambinu
en ég var í skjóli við hana. Lappi var
þarna rétt hjá og kallaði ég til hans og
sagði honum að leggjast hjá mér sem
hann gerði strax. Því næst kemur lamb-
ið á fleygiferð að mömmu sinni og
snarstansar alveg við hana en tók ekki
eftir mér og var ég þá snöggur að góma
það en í því komu strákarnir mér til
aðstoðar og tóku þeir nú við kindunum
en ég fór og náði í bílinn, ég færði eitt-
hvað til í honum þannig að hægt var að
koma kindunum fyrir inni.
Ferðin tilbaka
Mikil var nú gleðin hjá okkur að
svona vel skyldi takast til og hlógum
við og hlógum, alveg eins og hálfvitar,
þarna sem við stóðum mitt í öræfa-
kyrrðinni.
Svo snöruðumst við inn í bílinn og
höfðum Lappa frammí hjá okkur. Stutt
var að Þjórsá og renndum við okkur
yfir hana á vaðinu og gekk allt vel. Því
næst tókum við kerruna og settum
kindurnar í hana og strengdum síldar-
netsbút yfir því ekki ætluðum við að
missa þær frá okkur aftur. Þá var haldið
að slysavarnarskýlinu en þar áttum við
dótið okkar. Nú fengum við okkur bita
af okkar góða nesti en síðan var allt
tekið saman og gengið frá öllu til heim-
ferðar. Klukkan var rétt orðin ellefu
svo nógur tími var til að koma sér heim
þennan dag. Það var blæjalogn og sól-
skin og allt eins og það getur best orðið
á fjöllum. Allt var nú mun léttara en
áður og mér fannst eins og bfllinn væri
það líka. Nú þekktum við hvar við
áttum að fara og hvar greiðasta leiðin
var heim.
Um eittleytið vorum við komnir
niður á móts við Hnausaver, þá tókum
við kerruna frá bflnum og ákváðum að
skreppa í Hágönguhraun og gá þar að
förum. Þar var ekkert að sjá nema
-70-