Viðar - 01.01.1937, Síða 47
Viðarj EINN ÞÁTTUR MÓÐURMÁLSINS 45
Plato, Melankton. Hann sagði aðeins: „So-so, getur einn
maður borið þetta allt?“
Hófleysið í þeim efnum er stundum sjúklegt. Margar
sögur hefi ég heyrt um það. Einn prestur sagði mér, að
hann hefði skírt einn dreng 6 nöfnum. Það voru nöfn
allra Norðurlandakonunganna og Englands og Ítalíukon-
ungs og Þýzkalandskeisara þar á ofan í þokkabót. Móðir
drengsins fræddi prestinn á því, að honum væri óhætt að
gera þetta, því að hún hefði fengið upplýsingar um það
hjá stjórnarráðinu, að slíkt stríddi ekki móti lögum.
Skyldu þessir herrar hafa látið drengungann njóta nafns?
Allmörg nöfn hafa fengið landvist á íslandi af því að
menn hafa látið heita eftir skáldsöguhetjum, t. d. Kapi-
tóla, Bertelskjöld, Rúrik Nevel, Xenía, Gaston, Alfred
Dreyfus o. fl.
Við nútímarhennirnir erum sennilega ekki verri í þess-
um efnum en afar og langafar okkar.
A rímna-, riddara- og æfintýrasagnaöldinni komu mörg
útlend heiti'úr þeim bókmenntum inn í málið og sum
haldast þar ennþá, t. d. Tístram, Líkafrón, Parmes, Númi,
Reimar, Indíana, Fertram o. fl.
Þá er hér mesti grúi helgisagna- og biblíunafna, sem
borizt hafa með kristni og klerkum hingað. Vegna vanans
finnum við almennt ekki, hve illa þau fara í málinu. En
fátítt er, að nöfn komi þá leið nú á tímum. Ég hefi ástæðu
til að halda, að ýmsar aðrar þjóðir hafi verið ennþá gráð-
ugri í biblíunöfn en íslendingar. Megin-þorri Færeyinga
mun heita biblíunöfnum og Skrælingjar á Grænlandi hafa
mætur á þeim.
Inn í mál okkar hafa og komið mörg önnur útlend nöfn,
sérstaklega latnesk og grísk, annaðhvort úr mannkyns-
sögunni eða helgisögum. Hafa mörg þeirra verið hér
margar aldir, hafa náð hefð og tekið upp íslenzkar
beygingarendingar, s. s. Magnús, Benedikt, Soffía, Katrín,
Sesselja o. fl. -
Ávallt láta menn börn sín heita nöfnum þeirra, er menn-