Viðar - 01.01.1937, Blaðsíða 54
52 EINN ÞÁTTUR MÓÐURMÁLSINS [Viðar
tilfinningum og smekk í nafnavalinu, og hann sé enginn
hæstiréttur. En mælikvarði sá, sem ég legg á nöfnin og
kröfur þær, sem ég geri, eru engin álitamál. Meðal þeirra
nafna, er ég vil gera þjóðræk, eru nöfn, sem mér er hlýtt
til vegna manna, sem báru þau.
Kröfurnar eru þessar: Nöfnin eiga að vera svo, að þau
baki ekki eigendum sínum skapraun, hvar sem þeir koma
á íslandi. Nöfnin eiga að vera af norrænum stofni eða
þau ein útlend, sem eru algeng og unnið hafa hefð með
margra alda veru sinni hér. Þau, sem taka íslenzkum
beygingum, eru réttmætust. Nöfnin eiga að vera þægileg'
til framburðar og helzt ekki lengri en 3 atkvæði.
Málið einkennir þjóðina — málið okkar er dýrgripur og
forngripur. Við eigum að halda því við og fegra það.
Nöfnin eru einn þáttur þess. Því miður sést ekki, að þjóð-
ernis- og sjálfstæðisvakning síðari tíma hafi bætt smekk
manna í nafnavali. Athygli almennings hefir sjaldan verið
vakin á þessu máli, þetta þykir ekkert sáluhjálparatriði
— og það er satt. En ég vona, að flestir sjáj, að það er
ekki þýðingarlaust. Og sé athyglin vakin og smekkur al-
mennings bættur með fræðslu og fortölum, hygg ég, að
mikið gæti áunnizt. Því þó að stundum verði hér vart of-
dáunar smáþjóðar á stórþjóðum, dvergsins á risanum, og
auðvirðunnar á smæddinni, þá er það trú mín, að enn ómi
í brjóstum flestra okkar tónn sá, er Fjölnismenn slógu
snjallast:
„íslendingar viljum við allir vera.“