Viðar - 01.01.1937, Qupperneq 68

66
SÖNGUR í HÉRAÐSSKÓLUNUM
[Viðar
uppi með honum og koma skriði á námið. Það er þeirra
metnaðarmál að komast sem lengst.
Allir kórar, hvort heldur eru skólakórar eða úrvalskór-
ar, eiga sínar forysturaddir, vissa félaga, sem leiða radd-
irnar og eru öðrum snjallari um framflutning. í kórsöng
þarf þó helzt að æfa raddirnar svo vel, hverja um sig, að
hver einstakur þátttakandi sé fær um að fara með rödd
sína sjálfstætt. Þetta útheimtir að vísu mikla þrautseigju
nemenda og kennara, en það borgar sig margfaldlega þegar
fram í sækir. Tel ég hið mesta óráð að raddæfa ekki
hvert lag til þrautar, áður en samæfing hefst. Með flaust-
urslegum vinnubrögðum mætti að sönnu kenna fleiri lög,
en aðeins að nafninu til. Fólk ætti ekki að þurfa að sækja
skóla um langan veg til þess að káka í mörgu en helga sér
fátt eða ekki neitt, sem menningarauki getur talizt.
Því hefir verið á lofti haldið, að góð söngrödd væri oft
einkenni á aulum og fjarskalegum grænjöxlum. Þessi stað-
góðu vísindi voru rifjuð upp í vetur í ríkisútvarpinu, í er-
indi um mesta söngmann, sem uppi hefir verið í veröld-
inni. Var því hinsvegar lýst yfir, að „teorían“ hefði ekki
verið alveg óskeikul í því sambandi.
Einnig hinir smærri spámenn virðast afsanna hana.
Reynsla mín hefir leitt í ljós, að þeir söngnemar, sem bezt
hafa helgað sér tilsögn mína og náð hafa mestri kunnáttu
í meðferð raddar og tóna, svo og þekkingu á bóklegum
fræðum hér að lútandi, eru einmitt þeir, sem gæddir eru
farsælum almennum gáfum. — Meðferð þeirra hefir tekið
stórfelldum framförum, næstum því ótrúlegum, á sama
námstíma og raddir hinna miður gefnu, raddir, sem í
fyrstu virtust nokkrum kostum búnar, áttu fullt í fangi
með að fylgjast með.
I skólum, þar sem mikið er iðkaður söngur, ríður mjög á
því að stilla söngnum svo í hóf, að raddirnar þreytist ekki.
Það má ekki ofbjóða röddunum. Sérstakrar varúðar þarf
að gæta í þessum sökum, meðan raddirnar eru lítt æfðar,