Viðar - 01.01.1937, Qupperneq 80

78 VERTU SÆL, CORDERA [Viðar
til hinna nautgripanna. Og ótti hennar þvarr ekki fyrr
en eftir marga daga og kom aftur í hvert sinn, sem eim-
lestin nálgaðist jarðgöngin.
Smám saman komst hún að raun um, að járnbrautin
var hættulaus, háski, sem alltaf fór fram hjá, ógæfa, sem
ógnaði, en skall ekki yfir. Hún minnkaði því varúð sína
og hætti að setja sig í varnarstöðu með því að beita fyrir
sig höfðinu. Seinna fór hún að stara á lestina, án þess að
láta sér bregða, og að lokum þvarr öll hennar andúð og
tortryggni gegn lestinni og hún hætti algjörlega að gefa
henni gaum.
Nýbreytnin, sem járnbrautin hafði í för með sér, hafði
miklu þægilegri áhrif á Rósu og Pinin. í byrjun olli hún
æsingu blandaðri hjátrúarfullri hræðslu. Börnin hopp-
uðu ofsalega fram og aftur og æptu upp yfir sig. Síðan
höfðu þau af því einskonar kyrláta dægrastyttingu að
sjá þessa risavöxnu járnslöngu, oft á dag, renna hratt
fram hjá, hlaðna vögnum fullum af ókunnu fólki.
En ritsíminn og járnbrautin létu aðeins í té skamm-
vinna atburði, og þeir hurfu skjótt í haf þeirrar einveru,
sem umlukti „Somonte“-engið; svo var engin lífvera sýni-
leg né hljóð að heyra frá heiminum fyrir utan.
Dag eftir dag í brennandi sólskini meðal suðandi skor-
dýrafjölda biðu börnin og kýrin þess að nónið kæmi, svo
að þau gætu farið heim, og á löngum, þunglyndislegum
síðdögum biðu þau þess, að kvöldið kæmi.
Skuggarnir lengdust, fuglarnir þögnuðu og hér og þar
birtust stjörnur á himninum, þar sem hann var myrk-
astur. í hugum barnanna tók sér bólfestu kyrrð og hátíð-
leiki þessarar alvarlegu náttúru. Þau sátu hjá „La Cor-
deru“ í draumleiðslu, sem einungis var rofin af mjúkum
hjómi kýrbjöllunnar.
Börnin óaðskiljanleg, eins og tvær helftir af grænu ald-
ini, voru bundin tilfinningu, sem orsakaðist af því, að
þau vissu varla, hvað aðskildi þau og gerðu þau að
tveimur verum. Þessi tilfinning náði einnig til „La