Viðar - 01.01.1937, Síða 84
82
VERTU SÆL, CORDERA
[Viðar
komna gest fyrir sér álengdar; þau rifjuðu með söknuði
upp liðnar minningar um „La Corderu“, og- áður en hún
loksins var teymd af stað, hlupu þau upp um hálsinn á
henni og kysstu hana. Börnin fylgdust með spottakorn
niður eftir mjóum veginum. Það var dapurlegt að sjá
þau öll saman, Pinin og Rósu, kærulausan manninn og
kuna, sem helzt ekki vildi fara. Loksins staðnæmdust
börnin og horfðu á eftir dýrinu, þar til það hvarf smám
saman bak við limgirðingarnar.
Fóstra þeirra var þeim horfin fyrir fullt og allt.
„Vertu sæl, Cordera!“ kallaði Rósa grátandi. „Vertu
sæl, Cordera mín“.
„Vertu sæl, Cordera11, endurtók Pinin, rödd hans titr-
aði af geðshræringu. — „Sæl“, svaraði dapurlega í síð-
asta sinn bjallan utan úr fjarlægðinni, og veikir kvein-
stafir hennar þögnuðu eins og aðrir hljómar næturinnar.
Snemma næsta morgun fóru þau Pinin og Rósa út á
„Somonte“-engið. Aldrei hafði einveran þar verið jafn
þungbær; aldrei hafði engið verið jafn eyðilegt og nú.
Allt í einu kom reykur út úr jarðgöngunum og litlu
síðar eimlest. í kistulaga vagni með litlum gluggum sást
móta fyrir nautgripum í þéttum hnapp.
Börnin krepptu hnefana og steyttu þá í áttina til lest-
arinnar. Þau voru sannfærðari nú, en nokkru sinni áður,
um rángirni mannanna.
„Þeir eru að fara með hana til slátrunar!“
„Vertu sæl, Cordera!"
„Vertu sæl!“
Og Pinin og Rósa störðu hatursfullum augum í áttina
til eimlestarinnar og símans, sem voru þeim ímynd
vonzkunnar í heiminum. Nú var búið að ræna þau lífsfé-
laga, sem einn hafði megnað að fullnægja öllum löngun-
um þeirra.
„Vertu sæl, Cordera!“
„Vertu sæl!“
Þóroddur frá Sandi íslenzkaði.