Viðar - 01.01.1937, Síða 87
Viðar]
BEZTA SKEMMTUNIN MÍN
85
að leita gleðinnar í einhverju, þá verður að gera sér það
vel ljóst, að þar eru tvær hliðar á.
Annars vegar er sú skemmtun, eða gleði, sem er að-
keypt, fengin að láni, ef svo mætti segja. Hins vegar er sú
skemmtun, sem verður til fyrir eigin verknað. Ég held
því fram, að sú skemmtun sé æðri og betri. Til eru menn,
sem leita gleðinnar í skemmtisölum glæsilegra borga, og
halda að þeir séu að meðtaka hina einu sönnu gleði. En
slík gleði krefst sífellt endurnýjunar. Hún er eins og lítil-
fjörlegt ljósblik í myrkri næturinnar.
En sú gleði, sem er heimafengin, og orðin til fyrir ein-
hverja vinnu eða framlagða krafta, líkist ævarandi ljósi,
sem lífgar og vermir okkar innri mann. Og slík gleði er
björgulegt veganesti á lífsbrautinni. Við finnum til henn-
ar og njótum hennar á skammdegisstundum æfinnnar.
Hún ein veitir gróandi vöxt og innri sælukennd.
Mér finnst ræktunarstörfin veita mér holla og sanna
gleði.
Þegar vorgleðin grípur mann, er sál okkar í nýjum
heimi. Sú gleði boðar dásamlega sýn, gróðrarskrautið, sem
árgeislar hækkandi sólar knýja fram úr skauti móður
moldar.
Mér finnst lífið hafa auðlegð að geyma á slíkum stund-
um. Þá bærast í sál minni svipaðar kenndir, sem gripu
hug skáldsins, er það sagði: „Sæla reynast sönn á storð,
sú mun ein — að gróa“.
Og þegar lífið snertir þá strengi sálarinnar, erum við
nálægt því að fá uppfyllingu okkar beztu óska.
Bezta skemmtunin mín er — að lifa með gróandi lífi.