Viðar - 01.01.1937, Qupperneq 92
90
Á SPRENGISANDI
[Viðar
gnæfa Dyngjufjöll, Trölladyngja og Herðubreið. í suð-
austri blika hjarnbreiður Vatnajökuls og Tungnafellsjök-
uls, og sér vel fyrir mynni Vonarskarðs inn á milli þeirra,
en annars renna þeir saman fyrir auganu. í suðri gnæfir
Fjórðungsalda yfir sandinn, en í suðvestri rís fannaskjöld-
ur Hofsjökuls í miklum fjarska. Meðan við fórum eftir
Mjóadal, fannst okkur við vera í byggð. Nú stöndum við
í fordyri hinna miklu mið-öræfa. Ég hafði komið hér
nokkrum sinnum áður í fjárgöngum að haustlagi, en aldr-
ei haft svo góða fjallasýn. Jöklunum er gjarnt að draga
þokufeld yfir höfuð sér, og jafnvel á „láglendinu“, sem
raunar liggur 8—9 hundruð metra yfir sjó, eru þokur ekki
ótíðar. En nú voru öræfin í hátíðaskapi og hátíðabúningi.
Og þá fær ekkert við þau jafnazt að fegurð. Hér sá ég
nýjan heim á slóðum, sem mér voru ekki að öllu ókunnar
áður. Hér hefði ég gjarnan viljað dvelja heilan dag og
teyga af þeim nautnabikar, sem öræfadýrðin býður. En
þess var enginn kostur nú. Við göngum suður af hnúkn-
um niður að Kiðagili.
Kiðagil kannast allir íslendingar við, en fæstir þeirra
hafa séð það. Jafnvel þeir, sem fara yfir Sprengisand og
gista hér, sjá sjaldnast gilið sjálft. „Vænsta klárinn vildi
ég gefa til, að vera kominn ofan í Kiðagil," kvað Grímur
Thomsen. Og það kvæði hefir lengi verið á hvers manns
vörum. Og menn hafa skapað sér sínar myndir af gilinu,
og þær myndir eru sennilega eins margar og mennirnir
eru. En í Kiðagili gistir enginn maður. Til að sjá ber
ekkert á því. Nokkurnveginn flatt land er suðaustur frá
hnúknum, og hallar allmikið til norðausturs, og maður
hefir veður af því, að um þetta flatlendi renni árspræna í
gilið. En alfaraleiðin liggur nokkuð frá því og yfir það
vestanvert við hnúkinn, þar sem aðeins eru að því bratt-
ar malarbrekkur. En spölkorn sunnan við tjaldstað okkar,
máske 10 mínútna gang, komum við fram á barm þeirrar
ferlegustu sprungu, sem ég hefi augum litið. Það er Kiða-
gil. Veggirnir eru þverhníptir, eins og væru þeir skornir