Viðar - 01.01.1937, Qupperneq 94

92
Á SPRENGISANDI
[Viðar
útlendra ferðamanna um óbyggðir íslands, og eru honum
allar leiðir kunnar. Nú er hann kominn nær sjötugu, en
þó hinn brattasti. Tók hann nú að segja okkur af fyrri
ferðum sínum og þeim æfintýrum sem hann hafði komizt
í. Var þar eftginn hörgull á. Sumt af því hefði þótt ótrú-
legt niðri í byggð, en í tjaldi inni á reginfjöllum er það
allt annað mál. Nú lifðum við þessi æfintýri upp með
honum, en gátum, því miður, litlu við bætt frá okkur
sjálfum.
Það leið að kvöldi og fórum við að hugsa til að taka á
okkur náðir. Við höfðum sleppt hestunum lausum. Það
hafði alltaf verið gert í allri ferðinni, sem orðin var löng,
og höfðu þeir aldrei rótað sér. Þeir voru allir úr Biskups-
tungum. Vissara þótti okkur þó að gæta að þeim, áður en
við legðumst til svefns. Við Stefán gengum því út til að
líta eftir þeim, og brá þá svo við, að við sáum engan
þeirra. Við gengum upp á háan hól skammt frá tjaldinu
og lituðumst um. Sáum við þá einn þeirra bera við loft á
brúninni langt í suðvestri. Var það sá þeirra, er síðast fór.
Hófst nú eftirförin og náðum við þeim að lokum. Héldu
þeir alltaf til suðvesturs og stefndu norðan við Hofsjökul.
Voru þeir auðsjáanlega búnir að átta sig á því, að þeir
voru komnir á heimleið, og ætluðu nú vestur á Kjalveg,
því að þá leið höfðu þeir farið norður. Nú var ekki um
annað að gera en hefta þá.
Klukkan 2 um nóttina stakk ég höfðinu út um tjald-
dyrnar. Kafþykk þoka grúfði yfir öllu, svo ekki sá nema
fáa faðma frá tjaldinu. Veður var milt og blakti ekki hár
á höfði. Ég skreið út og fór að gá að hestunum. Enginn
hestur var á torfunni, þar sem við skildum við þá um
kvöldið, en einn þeirra fann ég í draginu skammt neðan
við tjaldið. „Einn er betri en ekki neinn,“ hugsaði ég og
gekk upp á hólinn sunnan og austan við tjaldið. Heyrði
ég þá að þeir voru að hoppa upp sunnan við hólinn. Þeir
vissu, hvert þeir áttu að stefna til átthaganna. Ég rak þá
heim að tjaldinu, og tókum við nú að búast til brottferð-