Viðar - 01.01.1937, Blaðsíða 95
Viðar]
Á SPRENGISANDI
93
ar. Kl. hálf fimm lögðum við af stað. Riðum við yfir Kiða-
gilsá ofan við sjálft gilið. Þá tekur Sprengisandur við.
Góður er vegur á Sprengisandi, en landslag tilbreytingar-
lítið, ávalar bungur og grunnar lægðir, en niðdimm þoka
grúfði yfir öllu, svo ekki sá til fjalla. En ekki var vandi
að rata, því vörður þeirra Jóns Þorkelssonar og Eiríks á
Sandhaugum eru hér í stað eldstólpans á eyðimörkinni
forðum. Og Þjórsá, sem þær liggja að, er betri yfirferðar
en Rauðahafið. Hvergi er hestahagi á sandinum, en hing-
að og þangað í smádrögum hagateygjur fyrir kindur. Veð-
ur var gott, lítilsháttar úði úr þokunni og dálítill norð-
austan stormur þegar kom suður á sandinn. En við áttum
undan honum að sækja og urðum hans því varla varir. —
Við Fjórðungsöldu komum við suður úr þokunni. Blasti
þá við Hofsjökull í vestri, úfinn eins og illa greidd ullar-
kemba. En í austri sást Tungnafellsjökull og suðvestur
frá honum tindaraðir Hágangna. Við riðum yfir Fjórð-
ungakvísl, sem er lítið vatnsfall. Kemur hún úr Jökuldal
við Tungnafellsjökul og fellur vestur í Þjórsá. Dal þenna
fundu Bárðdælingar haustið 1846. Lýsir Erlendur Sturlu-
son honum í íslendingi, og lýsing hans eftir Sig. Gunnars-
son er í Norðanfara. Vel sést fyrir mynni dalsins af veg-
inúm, en alllöng leið er þangað. En þar er hagi mikill.
Eru það innstu leitir Ljósvetninga og eru leitarmenn 5—6
daga úr byggð. Skammt norðan við mynni dalsins er
Tómasarhagi, kenndur við Tómas Sæmundsson. Hafði
Tómas veður af, að dalur myndi þarna ganga suðaustur í
jökulinn, en gat ekki rannsakað það nánar. En eftir þeirri
tilvísun fannst dalurinn síðar. Skammt sunnan við Fjórð-
ungakvísl, mættum við hóp manna með marga hesta. Var
fararstjórinn Tryggvi bóndi í Víðikeri. Voru þeir á norð-
urleið og höfðu gist í Arnarfelli um nóttina. í gamla daga
hefðu ferðapelarnir verið teknir upp við slíkt tækifæri;
en nú var ekki um slíkt að ræða, og Stefán var orðinn
tóbakslaus, svo ekki var heldur hægt að bjóða nefdrátt.
Eftir að hafa skipzt á nokkrum orðum, héldu hvorir sína