Viðar - 01.01.1937, Síða 160
158
FYRIRLESTUR
[Viðar
getur gefið lífinu tilgang. Skemmtanirnar eru tilraun til
þess að fá, að einhverju leyti að minnsta kosti, bætta þá
sönnu gleði, sem ekki fæst nema þar, sem alvara og til-
gangur er á bak við.
Vörn æskunnar gegn tilgangsleysinu kemur einnig
fram í vaxandi líkamsrækt og íþróttum. Ný met eru æsk-
unnar hnoss. Líkamsrækt er auðvitað dýrmæt og sjálf-
sögð. Það er eitt mesta gleðiefni nútímans, hve margt
ungt fólk sækir sér heilsuþrótt og lífsgleði í íþróttir og
útivist. Hraust, tápmikil og sólbrennd æska sézt nú víðar
og almennar en nokkru sinni fyrr.
En líkamsrœkt og líkamsdýrkun er sitt hvað. Likams-
rækt, sem hefur tilganginn í sjálfri sér, ber vott um rangt
mat á verðmætum.
Þá kem ég að því, sem ef til vill einkennir viðhorf æsk-
unnar einna mest, en það eru öfgarnar í lífsskoðunum,
sérstaklega stjórnmálum.
Það er æði margbrotið að greina allt það, lið fyrir lið,
sem lokkar unga fólkið út í þessar öfgar. Efnahagsástæð-
ur valda miklu um. Þær eru þó ekki einráðar. Það sézt
bezt á því, að æskan frá sæmilega efnuðum, borgaralegum
heimilum aðhyllist öfgarnar engu síður, jafnvel fremur,
en verklýðs-æskan.
Oft er þetta blátt áfram af því, að unglingarnir gera
uppreisn á móti „strangkristilegu“ uppeldi heimilanna.
Þau börn og unglingar, sem alin eru upp í öfgafullum
aga einhverrar vissrar stefnu, vilja, jafnskjótt og þeim
vex fiskur um hrygg, verða frjálsir einstaklingar. þessi
frelsisþrá þeirra fær um stund fullnægju í pólitískum
öfgum og draumórum.
Það er einmitt millistétta-æskan, borgara-æskan, sem nú
finnur skárpast til þess, að hún á ekki heima í neinni
ákveðinni stétt í þjóðfélaginu. Það er ekki sízt þessi til-
finning, sem flæmir þetta unga fólk út í öfgar stéttar-
þjóðfélagsins.
Við megum heldur ekki láta þetta glepja okkur sýn.