Skírnir - 01.01.1866, Qupperneq 46

46
FRJETTIF.
Frakkland,
af öllum atvinnuvegum og verzlan. YiS þetta muni cnir innlendu
þýc'ast til samlags og vináttu. Hann stingur upp á a<3 ríkiS
styíji lilutbrjefafjelög eSa önnur samtök me3 peningaláni til a8
bæta landiS, efla flutninga, samgöngur og verzlun. Til að auka
verzlan nefnir hann a<3 taka af hafnargjöld í öllum höfnum landsins.
Enn fremur segir hann aB Arahar eigi a<3 njóta jafns rjettar vi<3
frakkneska menn1; og fl. jpessh. Ritlingurinn var stílaSur til Mac
Mahons, landstjóra keisarans í Alzír, og bi?ur keisarinn hann að
taka til íhugunar uppástungur sínar. þó fær Jiyki vel hugsaðar
í mörgum greinum ætla J>ó margir eigi fá torræði á að koma
Jeim fram, eða þeim verði varla framgengt á skömmum tíma, svo
að meiri merki sjáist eptir.
þegar keisarinn lagði af stað setti hann drottningu sína í
sinn stað til ríkisgæzlu, sem £á er hann fór herförina til Italíu.
Litlu síðar fór frændi hans, prinzinn, til Korsíku og skyldi vígja
minnisvarða, er jpar (í Ajaccio) er reistur Napóleoni keisara fyrsta
og bræðrum hans. Prinzinn er, sem kunnugt er, ákaflyndur og opt
berari í máli en keisaranum geðjast a<5. Stundum hafa menn
haldið, að hann hafi talað J>að eitt, er keisaranum var innanrifja,
£ó hann Ijeti annað í veðri vaka. I pví getur nokkuð verið hæft,
en í sumar kom sá berserksgangur á prinzinn, er hann stóð and-
spænis mynd hetjunnar miklu og myndum frænda sinna, a8 hann
hefir líklega mælt heldur af eigin móði en innblæstri Napóleons
friðja. Ræða hans var svo gífurleg, að allt komst á tjá og tundur
í Parísarborg er liún barst tiangað, og skjldi tekin í Moniteur
eptir prinzins fyrirlagi. Drottningin bar strax undir ráðherrana
hvað viS skj'ldi gera, en þeir báSu hana leita keisarans úrskurSar.
Keisarinn svaraði skjótt um hæl, a<5 slíkum ofurmælum yrði að
vísa frá stjórnarblaðinu, en jpó kom ræðan í önnur blöð og gerði
sumum útlendra sendiboða heldur bilt, en Drouyn de Lhuys sór
‘) Öldungaráðið samþjkkti nokkru síðar lagaboð. er segir, að Mahdmets-
menn og Gyðingar, sem fæddir sje í Alzír, skuli vera franskir þegnar,
og að þeir megi fá embætti og sýslur, scm ítarlcgar er til tekið, bæði
í hernum og landstjdrninni; enn fremur, að þeir megi halda sínum lögum
og tilskipunum utan þeir kjósi annað; en vilji þcir eignast þegnjrett á
Frakklandi, verði þeir að ganga undir en frakknesku lög.