Skírnir - 01.04.1912, Síða 15

Síðasti róðurinn.
Eftir Ben. Þ. Gröndal.
Árni svaf í rúmi sinu og dreymdi. Þótti honum sem
væri hann staddur einhversstaðar langt úti á reginhaíi.
Ekki vissi hann glögt hvort hann var í nokkrum báti
eða ekki. Sjór var úíinn, öldurnar brotnuðu umhverfis
hann ; sumar hófust upp rétt hjá lionum, tröllauknar að
stærð og ógurlegar ásýndum. Þótti honum sumar hafa
mannshöfuð, er grettu sig og ygldu framan í hann. —
Aðrar voru sem ægileg búrhveli, göptu ferlega og skeltu
saman skoltum. — — — Alt í einu þóttist hann finnar
hvað það var, sem hélt honum uppi. Það var hvorki
meira né minna en feiknamikill, úlfgrár útselur! Árna
þótti sem hann sæti á hálsi selsins, berði fótastokkinn í
ákafa og héldi i kampa skepnunnar, er voru ámóta digrir
og beizlistaumar. Selurinn brunaði fram með ógurlegum
hraða — sæfroðan rauk sem lausamjöll framaní andlit
Árna og honum lá við andarteppu.-----------Þegar minst
varði stakk selurinn sér, Árni misti tökin á kömpunum,
datt af baki, og hrökk upp glaðvakandi.---------
Hann vaknaði sannarlega við vondan draum, var kóf-
sveittur, hafði talsverðan hjartslátt, og ekki laust við,
að hann fyndi til höfuðverkjar. Hann settist upp og lit-
aðist um í herberginu. Alt var þar í sinni venjulegu röð
og reglu. Nátt-týra stóð á borðinu og logaði á henni vegna
litla barnsins; því að nú var nótt tekin að gerast dimm,
þar sem komið var fast að höfuðdegi.----------
Alt í einu er barið í rúðu í glugganum — þrjú
högg, fremur smá, og sagt fyrir utan með dimmum, en
fullum rómi: