Skírnir - 01.04.1912, Qupperneq 78

174
Sigga-Gunna.
atað eins og áður. Og hvert er þá að fara annað en til
yðar. Það er nú búið sem þeir sköffuðu mér til þessara
tveggja mánaða*.
Páll hvíslaði að mér: »Hún er ekki ákaflega mann-
glögg, kerlingarskepnan«.
»Já, já«, hélt Arni bóki áfram að herma eftir kaup-
manninum. »Ekki hafa þeir nú skaffað rausnarlega, bless-
aðir mennirnir. En þeir eru líka stórir þessir barnamag-
ar. En ekki lítið þér samt út fyrir að vera ofalin, Guð-
rún mín«.
»Eg hefi nú aldrei feit verið síðan hann Sigurður
minn sálugi druknaði. En haldið þér nú, blessaður öðling-
urinn, að þér líknið mér eitthvað. Það fer að kvölda og
heima bíða blessaðir litlu munnarnir«.
Arni kallaði á Pál og hvíslaði einhverju að honum.
Páll brosti og dró annað augað í pung, tók svo hattinn
sinn og fór yfir í búðina.
»Ætli maður verði ekki að láta yður fá einhverja úr-
lausn í þetta sinn, Guðrún«, sagði svika-kaupmaðurinn.
Hann tók blað af borðinu, og krotaði eitthvað á það.
»Farið þér með þetta út í -búðc.
»Guð almáttugur launi yður lífs og liðnumc, sagði Guð-
rún og tók í höndina á Árna, »og verið þér alla tíma
blessaðir og sælirc. Hún kvaddi mig svo með handabandi
og mér fanstj höndin á henni enn þá kaldari og visnari
en áður; það greip mig einhver ónota hrollur að koma
við hana. Eg leit á seðilinn, sem hún hélt á. Á hann
var krotað: »Látið kerlingarfjandann ekkert fá út«. Eg
leit á Árna, hálf-hissa, hann sat við borð sitt og brosti
í kamp.
Svo fór Sigga-Gunna, og um leið skaust Páll inn.
»Flýttu þér að loka hurðinni*, hrópaði Árni til hans.
Páll snerist á hæli og læsti.
»Komið þið nú upp á loft með mér« sagði Árni, »og
hljóp upp stigann. Glugginn þar vissi út að búðinni. »Nú
skulum við skemta okkur*.
»Hvað skrifaðir þú á miðann?c spurði Páll.