Skírnir - 01.04.1912, Side 82

178
Skáli Magnússon.
Fyrir ströndum fjölda bænda
flskurinn gekk að varpabrekku.
Fleytulaust og færis-þrota
fólkið lá og stóð á knjáum.
Brúnaþung í barlóms-öngum
bograði þjóð við trúar glóðir:
hrædd við ára í hverju spori,
heljareld á loka-kveldi.
Fjandi stóð með fullar hendur:
fölskva og eld úr búi kölska,
býtti lýð sem brosa átti
bleikri kinn og lundu veikri.
Hnipin kona hélt á prjónum,
hálfa ná.tt, er vaka mátti.
Heylaus bóndi hverja góu
hljóður sat og skorti móðinn.
Kotbóndinn í kaupa-máti
krokaði sig fyrir búðaloku.
Glæta nein á mannamótum.
Myrkur dauðans ríkti í kirkju.
Okkar þjóð var öll í hlekkjum;
enginn hélt að losnað fengi.
Enginn trúði á okkar þjóðar
endurlausn, um dal né strendur.
Þá kom Skúli — úr þykku éli
þrumu-fleygur, er ægði sumum.
Hekluson með huginn mikla
hafði gjóst og eld í brjósti.
Þokusúldin fór að fjúka
fyrir byljum mikla viljans.
Okurmennin aurasjúku
efldu seið að Skúla í reiði.
Eins og tvennar eggjar brynni
orkaði tunga móði þrungin.