Skírnir - 01.04.1912, Qupperneq 79

Sigga-Gunnv
17&
»Auðvitað að þeir skyldu ekkert láta hana fá út. Eg
ætla mér ekki að ala þetta skrattans dót, á meðan eg má
ráða. Komstu Jóni úr búðinni? — Gott, hann þykist alt
af vera svo brjóstgóður, karlfuglinn, hann hefði eyðilagt
alt spaugið. — Það þori eg að segja, að nú verður hún
vitlaus og dansar fyrir okkur á götunni*.
Veðrið var að breytast, það var komin krapahrið, en
heldur lygnara. —
Að lítilli stundu liðinni kom Sigga-Glunna aftur út úr
búðinni. Eg sá Svein Grímsson loka búðinni á eftir henni
og læsa. — Hún var dálítið fasmeiri en áður. Árni hló,
svo að hann hristist allur af kæti. Páll reyndi líka að
skemta sér, en átti ekki eins þægilegt með það.
Sigga-Gunna öslaði yflr götuna og hvarf inn í forstof-
una hjá okkur. Við hlustuðum.
Fyrst barði hún hægt og varlega. Svo kom dálítil
þögn. Þá barði hún fastara. — Aftur þögn.
Svo heyrðum við að hún tók í hurðina og reyndi að
opna, góða stund.
En það tókst auðvitað ekki.
Nú kom hún út á götuna, fyrir neðan okkur, og leit
inn um skrifstofugluggann. Þar var enginn inni.
Árni bóki skemti sér kostulega.
»Nú fer henni ekki að lítast á blikuna, þeirri gömlu*.
sagði hann. —
Guðrún var nú komin út á miðja götuna. — Það hlóð
niður slyddunni, og var nú komið logn, að heita mátti.—
Hún litaðist um, föl og kinnfiskasogin, enn þá fölari og
bognari en áður. Hún starði á miðann sem Árni hafði
fengið henni, eins og hún væri að reyna að ráða þær
rúnir, sem á honum stóðu — hún kunni ekki að lesa, vesa-
lingurinn, og var alveg ráðalaus. Hún hélt að kaupmað-
urinn hefði skrifað á hann orð, sem þýddu mat i nokkra
daga. Svo hafði það ætíð verið áður. En nú hafði það
brugðist, í fyrsta sinn.
Alt brugðist.