Skírnir - 01.04.1912, Blaðsíða 75

Sigga-Gunna.
Það voru fyrstu rólegu dagarnir síðan eg kom þar á
skrifstofuna. Og þeir voru lika dásamlega rólegir.
Kaupmaðurinn var ekki heima.
Tíðin var slæm. Regn og hryssingar, reglulegt rosa-
haustveður.
En það skiðalogaði í ofninum, og okkur leið ágætlega.
Árni »bóki« sótti vindlakassa út i búð, ekki af lakari
tæginu, og nú sátum við, hver við sitt púlt, og reyktum
og spjölluðum saman.
Árni »bóki« var nú »faktor«. Hann var maður um
fertugt, glaður og góður náungi, en enginn gáfumaður, lítt
mentaður, en slunginn og varasamur í viðskiftum. Efna-
maður var hann talinn, og réð miklu hjá kaupmanninum; oft
samdi hann við bændur eins og hann ætti verzlunina, og
lét kaupmaður sér það vel líka. Mörg krónan lenti í
Árna vasa, sem átti að lenda í kaupmannsins vasa, hús-
bónda hans, það vissu allir. En kaupmaðurinn gat ekki
án hans verið. Þeir græddu hvor á öðrum. Árni var
nokkurs konar milligöngumaður milli guðs og manna —
kaupmanns og bænda.
Næstur að metorðum á skrifstofunni var Páll, grann-
ur maður, hvass í andliti eins og saumhögg, ofboð lítill á
velli og skorpinn. Hann var, eins og margir litlir menn,
allmikið upp með sér, ekki ólíkur hana. Gott skinn, en
grannvitur, sískríðandi fyrir Árna og húsbónda sínum.
Og eg var sá þriðji, og síðasti að metorðum.
Rigningin lamdist hryssingslega á skrifstofugluggana.
Við sátum dottandi með vindlana í munnunum og fæturna
uppi á borðunum. Samtalið var farið að dofna.